ข้อที่ 11. ฉันจึงเล่าให้ก๋งฟังว่าไปขนถ่านให้ป้าสมศรีเมื่อกี้แกยังไม่ได้ให้ค่าแรงฉันเลย ทุกทีแกเคยให้… แม้จะเป็นเงินเพียงน้อยนิดฉันก็ต้องการนำมามอบให้ก๋งเก็บไว้ในกระป๋องใส่เศษเงินในเชี่ยนหมาก “ถ้าแกไม่ให้เงินหรือลืมไป... ก็ขาดทุนเปล่าๆ เหนื่อยด้วย เสียเวลาด้วย...” ฉันยังไม่วายบ่นพึมพำออกมาเหมือนคนงก ก๋งวางมือจากงาน แล้วถามฉันว่า “เหนื่อยหรือ” ฉันพยักหน้า “ตอนนี้หายเหนื่อยหรือยัง” ก๋งถามอีก “หายแล้ว” “ตอนทำงานน่ะเหนื่อยทุกคนแหละ พอเสร็จงานพักสักครู่ก็หายเหนื่อย เสียดายอะไรนักหนา แรงกับเวลาน่ะเราได้มาเปล่าๆ ไม่ต้องซื้อจากใคร แล้วจะว่าขาดทุนได้อย่างไร” หนวดและเคราของก๋งเป็นสีขาวเหลือบเงิน เห็นแล้วฉันกลับนึกถึงถ่านสีดำๆ “แต่เราก็ควรได้ค่าแรงบ้าง...” ฉันพูดตามที่คิด ก๋งยิ้มเยือกเย็น แล้วถามว่า “ถ่านที่แบกมาถังหนึ่งเมื่อกี้ยังอยู่หรือเปล่า” “อยู่...” ฉันตอบงงๆ “เทไว้ในลังถ่านในครัวแล้ว” “ถ้าไปซื้อเขาเราก็ต้องควักเงินในกระป๋องใช่ไหม” ฉันพยักหน้าอีกครั้ง “ถ่านถังนั้นแหละคือค่าแรงล่ะ จำไว้ว่า คนที่ทำงานไม่เคยมีใครขาดทุนหรอก เพียงแต่จะได้ผลตอบแทนเป็นอะไร หรือมากน้อยเพียงใด ค่าแรงหรือกำไรไม่ได้มาสู่เราในรูปของเงินเสมอไป” จากเรื่องเศรษฐศาสตร์ในห้องแถว ของ หยก บูรพา นักเรียนคิดว่าก๋งเป็นคนลักษณะใด