ความหวังเกิดกับสิ่งที่เราเชื่อว่าเราสามารถสร้างให้เกิดขึ้นจริงได้ เรามีผลต่อสิ่งนั้นเปลี่ยนแปลงมันได้ ลงมือทำมันได้ ทำมันให้สำเร็จได้ เราอยากเห็นมันเป็นจริง เรารัก “ภาพสุดท้าย” นั้น และภาพสุดท้ายนั้นมักมีเราอยู่ในนั้นด้วยเสมอ เมื่อรักแล้ว เราจึงจะหลอมรวมตัวเองเป็นส่วนหนึ่งกับสิ่งที่รัก และเมื่อ “ภาพสุดท้าย” ไม่เป็นไปตามที่หวังไว้เราจึงเจ็บปวด เหมือนตัวตนเราพังทลายไปพร้อมๆ สิ่งที่หวัง
   ความผิดหวังทำให้เรากลับมาเป็น “ผู้ใหญ่” อีกครั้ง เติบโตจากวุฒิภาวะว่าเราไม่สามารถควบคุมทุกอย่างในโลกใบนี้ได้ใจเต้นช้าลง แววตาสงบขึ้น มีสติ ไม่เพ้อคลั่งเพราะความรักในสิ่งนั้นอีกต่อไป กระทั่งตักเตือนตัวเองว่าอย่าคาดหวังให้มากนัก และระวังความรักให้ดี กระนั้นเมื่อความรักในใครสักคนหรือสิ่งใดสิ่งหนึ่งเกิดขึ้นอีกครั้ง ถ้ามันมากพอ เราจะกล้าหวังอีกหน แล้วเราจะเข้าสู่โหมดไร้เดียงสาอีกครา เราจะวาด “ภาพสุดท้าย” แบบไม่กลัวเสียใจอีกครั้ง

ข้อใดเป็นข้อคิดเห็นส่วนตัวของผู้เขียน