จงอ่านบทความต่อไปนี้ และตอบคำถามข้อ 13-14
     “ศิลปะการแสดงเป็นส่วนหนึ่งของวัฒนธรรม ทั้งสภาพชีวิต ความเป็นอยู่ การดำเนินกิจกรรมทางสังคมของมนุษย์ ในขณะที่เด็กไทยในปัจจุบันได้ไหลไปตามกระแสวัฒนธรรมประชานิยมหรือตามแฟชั่น เรียนรู้ที่จะเลือกชมการแสดงที่กำลังอินเทรนด์ มิเช่นนั้นจะไม่ได้รับการยอมรับจากเพื่อน จนลืมไปแล้วว่ายังมีนาฏศิลป์ประจำชาติ ภาวะเช่นนี้เป็นที่น่าวิตกว่า นาฏศิลป์ไทยจะยังคงเหลือถึงลูกหลานของเราในวันข้างหน้าหรือไม่ เหตุใดรำไทยจึงไม่มีใครดู เหตุผลนี้ได้ยินเสมอๆ คือ น่าเบื่อ น่ารำคาญ ชักช้ายืดยาด เทคนิคแย่ รำซ้ำไปซ้ำมา ไม่เข้าใจ ฯลฯ ซึ่งเราเองก็ไม่อาจฝืนกระแสวัฒนธรรมประชานิยมนี้ได้มากเท่าไร
     น่าดีใจที่ปัจจุบันกระแสนิยมไทยกำลังกลับมา มีโรงเรียนสอนรำ โรงละคร โรงหุ่น สถานที่เอื้อต่อการจัดการแสดงเกิดขึ้นมากมายและได้รับการตอบรับเป็นอย่างดี เพราะคนกลุ่มหนึ่งพยายามที่จะเปลี่ยนวิกฤตของศิลปะการแสดงของไทยให้เป็นโอกาส (ทางธุรกิจ) อันดี ทั้งนี้ผู้ประกอบการไม่ควรมองข้ามความเป็นศิลปะแห่งงานนาฏกรรม มิใช่มุ่งผลิตที่เน้นปริมาณมากกว่าคุณภาพ นิมิตหมายอันดีนี้น่าจะเป็นอานิสงส์มาจากนาฏยศิลปินกลุ่มหนึ่งยอมรับในเรื่องการบริหารจัดการด้านวัฒนธรรม
     แม้ว่าคนไทยในชาติจะตอบรับน้อยก็ตาม แต่ก็สามารถทำให้งานนาฏศิลป์ไทยกลายเป็นสินค้าทางวัฒนธรรมที่ตอบรับกับธุรกิจการท่องเที่ยวได้มากกกว่าการขายสุนทรียะในผลงาน”

จากบทความดังกล่าวสะท้อนให้เห็นถึงสถานการณ์ของนาฏศิลป์ไทยในปัจจุบันว่าเป็นอย่างไร