อาการสั่น 

เป็นลักษณะที่เด่นและพบบ่อยที่สุดของผู้ป่วยโรคนี้ อาการสั่นนี้จะพบราว ๒ ใน ๓ ของผู้ป่วยทั้งหมด โดยในระยะแรกของโรค อาจเกิดขึ้นกับร่างกายซีกใดซีกหนึ่งก่อน เช่น มือหรือเท้า ต่อมา จะมีอาการอื่นร่วมด้วย เช่น อาการเคลื่อนไหวช้าหรือเกร็ง โดยอาจมีอาการสั่นนำมาก่อนเป็นเวลา ๑ - ๒ ปีก็ได้ แต่ในผู้ป่วยพาร์กินสันบางราย อาจไม่มีอาการสั่นเลย แต่มีอาการเคลื่อนไหวช้า หรือเดินตัวเกร็ง เช่น เดินแขนไม่แกว่ง เป็นอาการนำมาก่อน ๒ - ๓ ปี ต่อมา จึงมีอาการสั่นตามมาในระยะท้ายๆ ของโรคก็ได้

อาการเกร็ง 

อาการเกร็งเป็นลักษณะสำคัญอย่างหนึ่งในผู้ป่วยโรคพาร์กินสัน โดยแพทย์ได้ให้คำจำกัดความของอาการเกร็งว่า หมายถึง ความตึงตัว หรือแรงต้านทานของกล้ามเนื้อที่เกิดขึ้นในขณะที่ผู้ป่วยไม่ได้ออกแรงต้าน โดยปกติ ในผู้ป่วยโรคพาร์กินสันอาจตรวจพบอาการแสดงของอาการเกร็ง ได้บ่อยกว่าอาการสั่น ซึ่งพบทั้งผู้ป่วยในระยะแรก และระยะท้ายๆ ของโรค

๔. อาการแสดงทางใบหน้าแบบไม่ยินดียินร้าย ไม่ตอบสนองต่ออารมณ์ใดๆ  ไม่ว่าจะดีใจ หรือเสียใจ ผู้ป่วยบางรายมีอาการซึมเศร้า ไม่ค่อยยิ้ม หรือร่าเริงเหมือนเช่นปกติ โดยมีใบหน้าเป็นเหมือนหุ่นยนต์ หรือเหมือนใส่หน้ากาก ทั้งนี้เป็นผลเนื่องมาจาก มีอาการเกร็ง ของกล้ามเนื้อบริเวณใบหน้า ร่วมกับอาการเคลื่อนไหวช้า ของกล้ามเนื้อร่วมกัน

๕. อาการเกร็งที่ก่อให้เกิดลักษณะวิกลรูปที่บริเวณมือและเท้า  

ไม่ว่าจะเป็นการงอของข้อเท้าหรือนิ้วเท้า หรือการเหยียดเกินของข้อนิ้วมือ หรืออาการงอชิดของนิ้วเท้า หรือกระดกขึ้นมากเกินปกติ ของนิ้วแม่โป้งเท้า ปัจจุบันเรายังไม่ทราบกลไกในการเกิดลักษณะวิกลรูปเหล่านี้ที่แน่ชัด อย่างไรก็ดี ลักษณะวิกลรูปอาจดีขึ้น หรือหายไปได้ ถ้าได้รับการรักษาโดยการผ่าตัด นอกจากนี้ผู้ป่วยโรคพาร์กินสันส่วนใหญ่มักมีลักษณะการเดินชนิดไม่แกว่งแขน ท่าเดินมีการงอข้อศอกและข้อเข่า จึงทำให้ผู้ป่วยเดินชนิดตัวซุนๆ ไปข้างหน้า ตัวงอ คอก้ม และบางรายอาจเดินเซข้างไปทิศทางใดทิศทางหนึ่งได้

๖. อาการปวดคอ หรือปวดหลัง 

อาจทำให้ผู้ป่วยเข้าใจผิดคิดว่า ตัวเองเป็นโรคหมอนรองกระดูกคอเสื่อม อาการปวดมักเกิดบริเวณกล้ามเนื้อคอด้านหลัง และบริเวณเอว แต่อาการปวดเหล่านี้ ไม่มีอาการปวดเสียวร้าวไปตามเส้นประสาทเส้นใดเส้นหนึ่ง 

อาการเคลื่อนไหวช้า 

การเคลื่อนไหวช้าเป็นความผิดปกติของการเคลื่อนไหวของร่างกาย ที่อาจพบได้ในระดับต่างๆ กันของผู้ป่วยโรคพาร์กินสัน ซึ่งความผิดปกติของการเคลื่อนไหวของร่างกายมีได้ตั้งแต่กล้ามเนื้อแขนและขาที่ใช้ในการทำงานอย่างละเอียด เช่น การเขียนหนังสือ ตลอดจนกล้ามเนื้อบริเวณ ใบหน้า ปาก และลิ้น อาการเคลื่อนไหวช้ากว่าปกตินี้ มีสูงถึงร้อยละ ๙๘ ของผู้ป่วยทั้งหมด และพบว่าราวร้อยละ ๕๐ มีอาการเพียงด้านใดด้านหนึ่งของร่างกายเท่านั้น แต่เมื่อติดตามผู้ป่วยกลุ่มนี้ไปอีก ๑๐ ปี พบว่าร้อยละ ๗๐ ของผู้ป่วยกลุ่มนี้มีอาการเป็นมากขึ้น โดยมีอาการเกิดขึ้นทั้งสองข้างของร่างกาย อาการเคลื่อนไหวช้ากว่าปกตินี้ พบบ่อยกว่า ทั้งอาการสั่นและอาการเกร็ง และสามารถก่อให้เกิดลักษณะของอาการแสดงทางคลินิกในผู้ป่วยโรคพาร์กินสัน ได้หลายรูปแบบ ดังนี้

๑. การเคลื่อนไหวที่เกิดน้อยกว่าปกติ  

ภาวะนี้จะไม่ทำให้มีอาการอัมพาตของแขนขาที่แท้จริงแต่อย่างใด การเคลื่อนไหวน้อยกว่าปกติของร่างกายชนิดนี้ อาจเกิดขึ้นจากกล้ามเนื้อใดกล้ามเนื้อหนึ่ง นับจากบริเวณเท้าถึงใบหน้า ในกรณีที่เกิดขึ้นจากกล้ามเนื้อบริเวณใบหน้า ก็จะทำให้ผู้ป่วยมีอาการหน้าไม่แสดงอารมณ์แบบสวมหน้ากาก ซึ่งหากเกิดขึ้นกับกล้ามเนื้อที่บริเวณกล่องเสียง ก็จะทำให้เกิดการพูดเสียงเบาๆ แบบเสียงราบเรียบเป็นระดับเดียวกันตลอดเวลา และในเวลาต่อมา อาจมีอาการพูดรัว หรือพูดไม่ชัด ตามมาได้

๒. ภาวะน้ำลายออกมาก 

ผู้ป่วยโรคพาร์กินสันอาจมีน้ำลายไหลยืดออกมากอยู่ตลอดเวลา อันเป็นผลเนื่องมาจาก ร่างกายผู้ป่วยมีการสร้างน้ำลาย ในปริมาณที่มากกว่าปกติ ร่วมกับมีการเคลื่อนไหวลดลงของกล้ามเนื้อ บริเวณริมฝีปาก ลิ้น เพดานปาก และกล้ามเนื้อที่ใช้ในการกลืน

๓. ภาวะเดินเกร็งและแขนไม่แกว่ง  

ในคนปกติขณะเดินมักมีการแกว่งแขนสลับข้างกับขาร่วมไปด้วยพร้อมๆ กันโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่ผู้ป่วยโรคพาร์กินสันมักมีการสูญเสียการเคลื่อนไหวของแขนร่วมกับการเดิน ทำให้การเดินเป็นลักษณะเหมือนหุ่นยนต์   

๔. การเขียนลำบาก   

เกิดขึ้นที่บริเวณมือ โดยที่การเขียนหนังสือนั้นจำเป็นต้องอาศัยการประสานงานและร่วมมือกันอย่างดีของกล้ามเนื้อต่างๆ ที่บริเวณแขนและมือ ดังนั้น จึงไม่น่าประหลาดใจใดๆ ที่ผู้ป่วยโรคพาร์กินสันเกือบทุกรายมีปัญหาในด้านการเขียนหนังสือ โดยอาจเริ่มเขียนหนังสือได้ช้า หรือเขียนหนังสือตัวเล็กลงเรื่อยๆ ซึ่งในระยะท้ายๆ ของโรค ผู้ป่วยโรคพาร์กินสันจะมีความยากลำบากในการเขียนหนังสือมากขึ้น จนเขียนหนังสือไม่ได้เลย แม้กระทั่งการเซ็นชื่อตนเองก็ตาม

อาการทางด้านจิตใจและอารมณ์ที่พบบ่อยที่สุดในผู้ป่วยโรคพาร์กินสันคือ ภาวะซึมเศร้า ในอดีตเคยเชื่อกันว่า ภาวะนี้เกิดขึ้น เนื่องจากเป็นผลตอบสนองของจิตใจต่อโรคทางกายที่รักษาไม่หาย และเป็นเรื้อรัง ในผู้ป่วยโรคพาร์กินสัน ที่มีความพิการทางร่างกายนำมาก่อน แต่ในปัจจุบันหลายคนเชื่อว่า ภาวะซึมเศร้าเป็นผลโดยตรงจากโรคพาร์กินสัน โดยมีการเปลี่ยนแปลงของสารเคมีในสมอง อุบัติการณ์ของภาวะซึมเศร้าในผู้ป่วยโรคพาร์กินสันนั้นมักไม่รุนแรง และไม่ค่อยมีปัญหา ในการที่ผู้ป่วยจะพยายามฆ่าตัวตายแต่อย่างใด และพบว่า ภาวะซึมเศร้านี้ มีความสัมพันธ์กับความจำ และความฉลาดที่ลดลง แต่ไม่มีความสัมพันธ์กับความรุนแรงของโรค อายุ และเพศของผู้ป่วย