ไดอารี่ของ อ้น กัญญารัตน์ ตาโม่ง

บันทึกเรื่องราว

วันพฤหัสบดีที่ 6 เดือนตุลาคม พ.ศ.2554

ห้องหน่วยจ่ายกลาง (Supply ) 

มาค่ะเช้าวันนี้อ้นมาโรงพยาบาลแต่เช้าเลยค่ะ พอมาถึงก็มาลงชื่อ แล้วก็มุ่งตรงไปยังห้องหน่วยจ่ายกลางเลยค่ะ พร้อมสวัสดีคุณลุงคุณป้าในห้องค่ะ แล้วก็เริ่มทำงานเลยค่ะ ทำความสะอาดเช็ดอุปกรณ์ และก็จัดเช็ดอุปกรณ์เข้าด้วยกันค่ะ จากนั้นก็แพ็คเก็ตทำการห่ออุปกรณ์โดยแยกทำเป็นลิสซิ่งใหญ่(สำหรับแผลใหญ่)ลิสซิ่งเล็กสำหรับแผลเล็ก แล้วก็เป็นขั้นตอนการนึ่ง เพื่อจะได้นำไปแจกจ่ายให้ห้องฉุกเฉิน(ER),ห้องผู้ป่วยใน (IPD)และห้องอื่นๆ สักพักแจ๋วแหว๋วที่ทำงานอยู่ที่ตึกผู้ป่วยในก็มาช่วยตัดกระดาษเพื่อทำการห่ออุปกรณ์ ตอนนี้อ้นขอตัวไปช่วยงานแจ๋วแหว๋วที่อยู่ตึกผู้ป่วยในก่อน พอมาถึงนะค่ะอ้นเจอCaseหนึ่ง อาการน่าเป็นห่วง ก็เลยชวนเพื่อนๆมาดูกันค่ะ กลัวก็กลัวกล้าก็กล้าค่ะ ตอนนี้กำลังจะพาคุณตาไปขึ้นรถ เพื่อทำการส่งไปรักษาที่โรงพยาบาลน่านค่ะ คุณตาคนนี้ทุรนทุรายมากค่ะ รู้สึกว่าจะทรมานเลยทีเดียว ตอนนี้อ้นและเพื่อนๆกำลังจะพาคุณตาออกไปจากตึกผู้ป่วยใน สู้ๆค่ะ ลุยเลย..! จากนั้นก็พามายังห้อง X-Ray  ห่วงมากและก็สงสารมาก พอ X-Ray เสร็จ อ้นเห็นคุณตาแกน้ำตาไหล การX-Ray ผ่านไปด้วยดีค่ะ ตอนนี้พาคุณตามาที่ห้องฉุกเฉิน(ER) และก็พาคุณตาขึ้นรถค่ะ มีเจ้าหน้าที่มาส่งพร้อมกับญาติๆ ของคุณตาค่ะ รถปิดประตูออกรถไปแล้วค่ะ เป็นอันว่าหมดหน้าที่ของอ้นแล้ว อ้นก็จะกลับไปทำงานที่ห้องจ่ายกลางต่อค่ะ ก็มาทำงานต่อค่ะ หลังจากกินข้าวมื้อเที่ยงแสนอร่อยก็ตั้งใจทำงานต่อค่ะ  งานเยอะมากถึงมากที่สุดเลย เต็มโต๊ะไปหมดไม่รู้จะทำอันไหนก่อน แต่อ้นก็ไม่ท้อค่ะ เพราะมันคือหน้าที่ของอ้นที่ต้องจัดการทำให้เสร็จ อ้นก็จัดการทันทีเลยค่ะ ถ้างานเต็มโต๊ะอย่างนี้อ้นคงเบื่อและท้อ เพราะไม่อยากทำแน่ๆค่ะ ก็เลยจัดงานแยกตามประเภท จัดให้เป็นระเบียบก่อน และก็ค่อยๆทำทีละอย่างๆไปค่ะ อ้นพูดมากไม่เพราะมันเป็นการอู้งานเดี๋ยวงานจะไม่เสร็จกันพอดี ตอนนี้นะค่ะเงียบมากค่ะ มีแต่อ้นที่นั่งอยู่ในห้องนี้คนเดียวไม่มีใครอยู่เลยค่ะ มีแต่เสียงพัดลมตัวหนึ่งดัง ต๊อก แต๊ก เอาเป็นว่าอ้นทำงานดีกว่า มาต่อเลยนะค่ะ ตอนนี้อ้นรู้สึกรำคาญตัวเองมากใส่ถุงมือยางก็แพ้ถุงมือที่มีแป้งคลุก คันไปหมดเลยค่ะ ก็เลยตัดสินใจไปห้องยา เอาคาลาไมน์มาทาเต็มมือ เต็มแข้งเต็มขา ขาวเป็นที่ๆ ขำตัวเองจังเลยค่ะตอนนี้ นี่คือชีวิตของอ้น ตอนนี้อ้นจะเป็นมนุษย์คาลาไมน์อยู่แล้ว คนอื่นๆเข้ามาก็ขำกัน อ้นยังคันไม่หายเลย อ้นคงเป็นพยาบาลไม่ได้แน่ๆ ถ้าจะเป็นจริงคงต้องใช้แป้งคลุกถุงมือชนิดพิเศษละมั้งค่ะ ทุกสิ่งทุกอย่างอ้นต้องใช้ของพิเศษอย่างดีเท่านั้นค่ะ ก็เรียกได้ว่าอ้นคงเป็นบุคคลพิเศษทางการแพทย์ไปเลยก็ว่าได้ค่ะ พูดแล้วก็อดขำตัวเองไม่ได้ค่ะ และแล้ววันนี้ก็ผ่านพ้นไปด้วยดีค่ะ หมดเวลางานแล้ว ...โชคดีค่ะ...^_^