ท้องฟ้ายามอาทิตย์อัสดงถูกแต่งแต้มไปด้วยสีแดงระเรื่อของดวงอาทิตย์ที่กำลังจะลาลับไปจากขอบฟ้า  

แสงสุดท้ายของวันกำลังจะหมดไป เหล่านกกาพากันบินกลับรังเป็นทิวแถว  

พันธรัตน รัตนพันธ์ กำลังเดินกลับบ้านบนถนนสายที่ใช้เป็นประจำ หลังจากที่เหน็จเหนื่อยจาการโดนทำโทษ

(จริงๆแล้วเด็กชายออกไปยืนหลับนอกห้องต่อแต่ยังตื่นไม่เต็มที่เลยยังงัวเงียอยู่)





หลายวันที่ผ่านมานี้ นับตั้งแต่พันธรัตน์ได้เข้าไปเจอเว็บไซด์ประหลาดนั่นและสืบหาต้นตอของมัน

เด็กชายรู้สึกเหมือนกับว่ามีคนคอยจับตาดูเขาทุกครั้งที่อยู่นอกบ้าน ไม่ว่าจะที่โรงเรียนหรือเวลาเขาออกไปซื้อของ  

เด็กชายพยายามคิดว่าตัวเขาคิดไปเอง มีหลายครั้งที่เขารู้สึกว่ามีคนจับตามองแล้วรีบหับกลับไปดู

เด็กชายจะเห็นเงาดำๆวูบหลบฉากออกไปอย่างรวดเร็ว  





นั่นว่าแปลกแล้ว แต่เรื่องแปลกอีกเรื่องหนึ่งที่เด็กชายเจอก็คือ มักมีโทรศัพท์ลึกลับโทรมา

ที่ว่าลึกลับก็เพราะว่า โทรมาแต่ไม่พูด แต่เด็กชายจะได้ยินเสียงเหมือนเสียงเวลาที่โมเด็มกำลังทำการคอนเน็ค

ดังออกมาเบาๆจากปลายสาย พอพูดกรอกเข้าไปถามว่าใคร อีกฝั่งหนึ่งก็จะวางสายเลยทันที





ไม่เพียงเท่านั้น เย็นวันหนึ่งเมื่อเด็กชายกลับมาจากโรงเรียน แม่ของเด็กชายบอกกับเขาว่า

ขณะที่เธอกำลังจะเข้าไปทำความสะอาดห้องของพันธรัตน์นั่นเอง เมื่อเธอเปิดประตูห้องเข้าไป

ก็พบว่า มีแมวดำตัวหนึ่งเข้ามาป้วนเปี้ยนอยู่ในห้องของเด็กชาย แต่เมื่อมันเห็นเธอเข้า

เจ้าแมวดำก็กระโดดหนีหายออกไปทางหน้าต่างทันที ดูๆไปมันก็เป็นเรื่องธรรมดาๆ

เพราะแมวเป็นสัตว์ขี้สงสัย



แต่ทว่าแมวตัวที่เข้ามาในห้องของพันธรัตน์ขี้สงสัยผิดธรรมดาแมวทั่วไป  เพราะว่าแผ่นดิสที่เก็บข้อมูลไวรัส

หรือโปรแกรมต่างๆที่เด็กชายเขียนขึ้นมาเอง ถูกรื้อออกมาจากลิ้นชักกระจัดกระจาย

แต่ยังดีที่ไม่มีแผ่นไหนที่หายไป เหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นนำความงุงงงสงสัยเข้ามาสู่จิตใจของพันธรัตน์เป็นอย่างมาก  

เหตุการณ์นี้ทำให้เด็กชายเริ่มมั่นใจแล้วว่าไอ้องค์กรนั่นกำลังคอยจับตามองเขาอยู่แน่ๆ



ขณะที่เด็กชายกำลังเดินคิดอะไรเพลินๆอยู่นั่นเอง



“เมี๊ยว!”  เสียงแมวร้องดังขึ้น เขาหันไปมองหาที่มาของเสียงแต่ก็ไม่เจอ



“เมี๊ยว!” เสียงดังขึ้นอีกครั้ง มันอยู่ข้างหน้าเด็กชายนี่เอง นี่ถ้ามันไม่ร้องขึ้นมาเด็กชายอาจจะเหยียบมันไปแล้วก็ได้

มันเป็นแมวดำ    ขนสีดำของมันเงาเรียบเป็นมันวาว มันกำลังใช้ตาสีเหลืองอำพันเงยหน้าจ้องเป๋งมาที่พันธรัตน์



“อื๋อ? แมวใครละเนี่ย”เด็กชายพูดออกมาเบาๆเขาคิดว่ามันคงมีเจ้าของเพราะเห็นมีปลอกคอ

แต่ปลอกคอของมันดูจะค่อนข้างใหญ่ไปไม่รับกับตัวเอาซะเลย ตอนนี้แมวน้อยยังคงจ้องเป๋งมาที่เด็กชาย

ทันใดนั้นใจของเขาก็ฉุกคิดไปถึงแมวที่แม่เล่าให้ฟัง



“ไม่น่าจะใช่หรอกน่า แมวดำมีออกเกลื่อน” เขาคิด



“ถอย”เขาออกคำสั่งบอกมันสั้นๆ แต่ดูเหมือนไร้ผลมันยังคงนั่งนิ่งขวางทางเดินของเด็กชายเหมือนเดิม



“นี่ถอยไปนะ” น้ำเสียงของพันธรัตน์เริ่มหงุดหงิด แต่ผลก็ยังเหมือนเดิม



“แกขวางทางชั้น ชั้นเดินเลี่ยงเอาก็ได้”เด็กชายบอกมัน แล้วเดินเลี่ยงออกไปทางซ้ายมือของแมวดำ

แต่ทันใดนั้นแมวดำลุกขึ้นแล้วเดินไปนั่งขวางทางของเด็กชายทันที



“แน๊ะ!” คราวนี้เด็กชายเดินเลี่ยงออกไปทางขวามือ แต่มันก็ยังคงตามไปนั่งขวางทางเขาอีก



“ได้ ได้!” คราวนี้เด็กชายเดินข้ามตัวมันไปเลย แต่มันกลับวิ่งไปดักหน้าเขาอีกเหมือนกัน  



“เฮ้อนี่เราอ่อนแอขนาดสัตว์ยังคิดมารังแกเราเลยเหรอเนี่ย”พันธรัตน์คิดในใจ



เด็กชายก้มลงมองหน้าแมวอีกครั้ง มันยังคงจ้องเป๋งมาที่เขา “แกจะเอาไงกะชั้นเนี่ย หือ?”



“เมี๊ยว”



มันตอบสั้นๆ แต่แล้วสายตาของเด็กชายก็เหลือบไปเห็นอะไรบางอย่าง

ที่ปลอกคอขนาดใหญ่ไม่รับกับขนาดตัวของมัน  มีอะไรบางอย่างรูปร่างเหมือนกับเม็มโมรี่สติ๊ก

ที่ใช้กันในกล้องดิจิตอล  มันติดอยู่ที่คอของแมวดำ



เขาเอื้อมมือไปอุ้มแมวน้อยขึ้นมาเพื่อดูใกล้ๆว่ามันคืออะไร  มันคือเม็มโมรี่สติ๊กจริงๆ

แต่เท่าที่ดูจากสายตาแล้ว มันไม่ใช่เม็มโมรี่สติ๊กที่ขายกันอยู่ทั่วไปในท้องตลาด

มันติดอยู่กับปลอกคอของแมวดำ  เด็กชายเอื้อมมือไปแกะมันออกมาแล้ววางแมวน้อยลง





เด็กชายลองพลิกไปพลิกมาดู  แล้วเขาก็พบกับตัวเลข 15 00 13 19 00 17 00 19  ตัวเล็กๆสลักอยู่

ถ้ามันใช้วิธีถอดรหัสแบบเดียวกับครั้งก่อนจะอ่านออกได้ความว่า Pantarat(พันธรัตน์)