เมื่อไม่นานเท่าไหร่  ยังมีชายคนหนึ่งอาศัยยู่ในบ้านหลังกำแพงสีเทา
...กำแพงสีเทาที่ มืด ทึบ หนา ตัน และสูงตระหง่าน
 ชายหนุ่มนั่งอยู่คนเดียวมานานแสนนาน พร้อมกับนั่งเฝ้าสมบัติอันลำ้ค่าที่มีเพียงชิ้นเดียวในโลก
มันเป็นอัญมณีสีแดงแบ่งสี่ที่คนที่อยู่โลกอีกฟากหนึ่งของกำแพงเรียกอัญมณีชิ้นนี้ว่า“ หัวใจ”
      วันหนึ่ง เด็กขี้สงสัยคนหนึ่งปีนกำแพงเข้ามาถามชายหนุ่มว่า ทำไมเขาถึงขังตัวเองอยู่หลัง
กำแพง ไม่ออกไปดูโลกภายนอกบ้าง และกำแพงนี่ก็ไม่เห็นจะมีอะไรดี ทำไมเขาไม่ทำลายมันเสีย
ชายหนุ่มยิ้มเศร้า และตอบเด็กน้อยว่า
“ที่จริง ตอนแรกๆกำแพงนี้มันไม่ได้สูงและหนาขนาดนี้หรอก” มันเป็นแค่กำแพงก่ออิฐที่สร้างขึ้นมา
ง่ายๆและสูงแค่หน้าอกของฉันเท่านั้น  เพียงแต่วันหนึ่งหญิงสาวคนหนึ่งปรากฎตัวขึ้นพร้อมกับ
ค้อนปอนด์อันเบ้อเร่อ!! เธอเดินเข้ามาทุบกำแพงของฉันเสียจนเป็นรูขนาดใหญ่พร้อมกับชักชวนฉัน
ออกไปเดินเล่นข้างนอก
    มันเป็นครั้งแรกที่ฉันก้าวออกมานอกกำาแพง มันทำให้ฉันพบว่าโลกที่ฉันอาศัยอยูู่จริงๆนั้นมีท้องฟ้า
สีขาวและมีดาวเป็นสีชมพู ฉันรู้สึกตื่นตาตื่นใจกับโลกใหม่ใบเดิมมาก  รู้ตัวอีกทีฉันก็เดินมาไกล
จากหลังกำแพงที่ฉันอาศัยอยู่เสียแล้ว...และนั่นทำให้ฉันนึกขึ้นได้
ฉันไม่ได้เอาสมบัติของฉันติดตัวมาด้วย  ฉันจึงรีบชวนหญิงสาวคนนั้นกลับ แต่เธอกลับหายตัวไปเสียแล้ว
   ฉันรู้สึกกลัวและหวั่นใจอย่างประหลาด  ฉันรับรู้ได้เองว่า โลกของฉันจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว
ฉันรีบวิ่งกลับไปที่บ้านหลังกำแพง เมื่อถึงบ้าน...
  สิ่งที่ฉันเห็นก็คืออัญมณีสีแดงของฉันได้กลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยเสียแล้ว  ฉันทำอะไรไม่ถูกเลยได้แต่นั่งร้องไห้ และร้องไห้หนักขึ้นไปอีกเมือเห็นค้อนปอนด์ของหญิงสาววางอยู่ข้างๆ เศษชิ้นส่วนสีแดงเหล่านั้น
  หลังจากนั้นฉันเลยใช้เวลาทั้งหมดไปกับการซ่อมกำแพง และก่อมันให้สูงขึ้น  สูงขึ้น และแข็งแรงขึ้น
เพื่อป้องกันไม่ให้ใครเข้ามาพังกำแพงของฉันได้อีก...
 เด็กน้อยหายสงสัยและรู้สึกเศร้าใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นของชายหนุ่ม เขากล่าวแสดงความเสียใจและกล่าวคำอำลา
   ...ระหว่างการปีนกำแพงกลับ เด็กน้อยคิดอะไรขึ้นมาได้อย่างหนึ่ง เขาคิดว่าชายหนุ่มบอกเล่าเรื่องราวของเขาไม่หมด การก่อกำแพงที่สูงขนาดนี้ไม่ใช่เพื่อป้องกันคนให้เข้าพังกำแพงของเขาหรอก
ชายหนุ่มน่าจะก่อกำแพงเอาไว้เพื่อป้องกันหัวใจที่แตกสลายของเขามากกว่า....