วันนี้ตื่นสาย ไปขึ้นรถโรงเรียนไม่ทันเลย แย่จริงๆเลยเรา แต่ที่แย่มากกว่านั้นคือ อดนั่งรถโรงเรียนโดยที่คนข้างๆเป็นคนที่เราแอบชอบเลย แล้ววันนี้ก็สุดแสนยุ่ง ข้าวปลาก็ได้กินนิดเดียวเอง ซ้อมการแสดงวันอาเซียนจนไม่มีเวลาเลย ไม่มีเวลาได้อยู่กับเพื่อน ไม่มีเวลาเดินไปหาเขาคนนั้นเลย เซ็งจริงๆ แต่ก็นะ ฟ้ายังใจดีอยู่ ยังดลบันดาลให้เราเจอกันตอนกลับบ้าน ฉันนั่งลงข้างๆเขา แล้วถามว่า "วันนี้เหงาไหม ไม่เจอกันเลย ไม่ได้คุยกันทั้งวันเลย" หมอนั่นดันตอบ "ม่ายยยย" แล้วยังส่ายหัวไปมาอีก เห็นแล้วยั่วโมโหนิดๆเลยนะเนี่่ย แต่เราก็นั่งคุยกันไปตลอดทางจนกระทั่งถึงบ้านเขา เราแยกกัน แล้วเย็นวันนั้นก็เฟสไทม์กันต่อ คุยกันสักชั่วโมงได้มั้ง ฉันก็ต้องปิดคอมไปกินข้าวแล้ว แต่ไม่เป็นไร พรุ่งนี้ยังมี ไว้คุยต่อก็ได้

^_^ อยากคุยกับแกทุกวันเลยนะ...อยากจะบอก 5555