วันหนึ่ง มีชาวนาคนหนึ่งซึ่งเขามีลููกแค่เพียงคนเดียว แล้วลูกของเขาบอากับชาวนาว่าจะออกไปเล่นข้างนอก แต่ชาวนาไม่ให้เพราะว่ากลัวลูกของเขาจะได้รับอันตราย ลูกของเขารบเร้าและวิงวอนขอชาวนาให้ตัวเขาออกไปเล่นข้างนอกได้ ในที่สุดชาวนาก็ทนไม่ไหว ยอมให้ลูกของเขาออกไปเล่นข้างนอกได้ พอเขาทำสวนเสร็จ กลับพบว่าในสนามไม่มีอะไรเลย ยกเว้นเลือดกับสุนัขที่นอนหายใจแขม่วๆ อยู่ ชาวนาเข้าใจผิดว่าสุนัขตัวนั้นฆ่าลูกชายสุดที่รักของเขา เขาโกรธมาก จึงวิ่งขึ้นไปบนเรือน หยิบขวามมาจามสุนัขตัวนั้นเต็มแรง จนสุนัขตัวนั้นตาย จากนั้น เขาจึงหาลูกน้อยของเขาต่อไป แล้วเขาก็พบว่าลูกของเขานอนร้องไห้อยู่ในป่า พร้อมกับซากศพงูเหลือมที่นอนตายอยู่ข้างๆ เมื่อเขาเห็นเช่นนั้นเขาจึงค่อยๆ เรียงความว่าเกิดอะไรขึ้น แล้วเขาก็เสียใจอย่างมาก เมื่ออันที่จริงแล้ว สุนัขผู้ซื่อสัตย์ของเขาไม่ได้ทำอะไรลูกของเขาเลย มันอุตส่าห์เสี่ยงชีวิตช่วยลูกของเขาไม่ให้ตาย แต่มันกลับต้องมาตายเอง จากความเข้าใจผิดของชาวนานั่นเอง
     นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า "เหตุผลย่อมดีกว่าอารมณ์"