ในขณะที่สำหรับเด็ก ๆ และผู้เชี่ยวชาญด้านพัฒนาการอย่างครูพิมแล้วนั้น การเล่นนี่เปรียบเหมือนดั่งทองเลยหละค่ะ และควรจะเป็นสิ่งสำคัญอันดับแรก ๆ ที่ผู้ใหญ่อย่างเรา ๆ ควรจะให้เด็ก ๆ เสียด้วยซ้ำไป
มีงานวิจัยและบทความมากมายจากองค์กรทั้งภาครัฐและเอกชน เช่น มูลนิธิเลโก้ ที่กล่าวถึงความสำคัญของการเล่นในวัยเด็ก ว่ากำลังเป็นที่เข้าใจผิดของพ่อแม่ผู้ปกครอง รวมถึงสถานศึกษาหลายแห่ง ทั้งในแง่ของการไม่เห็นประโยชน์ที่ซ่อนอยู่ และความไม่เข้าใจทางด้านพัฒนาการเด็ก ซึ่งเป็นสาเหตุหลักที่ทำให้ การเล่นในวัยเรียนนั้น ลดน้อยถอยลงเรื่อย ๆ และถูกแทนที่ด้วยการเรียนอย่างเข้มงวด ซึ่งนอกจากจะไม่ได้ส่งเสริมพัฒนาการของเด็ก ๆ อย่างเหมาะสมแล้ว ยังเป็นจุดก่อให้เกิดความเครียดในวัยเด็กได้อีกด้วย
• เด็กในวัยเรียน ยังต้องการโอกาสในการใช้กล้ามเนื้อมัดเล็กและใหญ่ การได้เล่นกับของเล่นที่หลากหลาย จึงเป็นวิธีการที่จะทำให้พัฒนาการของเด็ก ๆ นั้นเป็นไปอย่างสมบูรณ์ตามช่วงวัย ทั้งการสร้างความยืดหยุ่นให้กล้ามเนื้อ การฝึกความแข็งแรงของนิ้วมือ ข้อต่อ เอ็นกล้ามเนื้อส่วนต่าง ๆ ของร่างกาย
• เด็กในวัยเรียน ยังต้องการการสร้างความบันเทิงให้กับตนเอง และยังไม่พร้อมสำหรับการอยู่นิ่งกับที่เป็นระยะเวลานาน ๆ การบังคับให้นั่งเรียนเป็นชั่วโมง ๆ จึงเป็นการฝืนธรรมชาติของเด็ก และส่งผลให้เด็กจำนวนมาก แสดงพฤติกรรมเสมือนว่าไม่มีสมาธิ ทั้งที่หลาย ๆ ครั้ง ก็เป็นเพียงเพราะต้องการเอนเตอร์เทนตัวเองเท่านั้น
• การได้เล่น เป็นการได้เรียนรู้แบบลองผิดลองถูกด้วยตนเอง และเป็นการดึงความสนใจของเด็กด้วยวิถีธรรมชาติ หากเราวางแผนบทเรียนให้สอดคล้องกับการเล่นได้นั้น โอกาสที่เด็กจะเกิดการเรียนรู้แบบฝังลึก จึงสูงกว่าการคาดหวังให้เด็กเรียนรู้จากการนั่งฟังเพียงอย่างเดียว นอกจากนี้ ยังเป็นการลดแรงเสียดทานที่จะเกิดขึ้นระหว่างครูกับเด็กในระหว่างเรียนอีกด้วย
ครูพิม ณัฏฐณี สุขปรีดี
นักจิตวิทยาผู้เชี่ยวชาญด้านการพัฒนาศักยภาพเด็กเล็กและการเลี้ยงลูกเชิงบวก