แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติ ฉบับที่ ๒ (พ.ศ. ๒๕๑๐ - ๒๕๑๔)

      จากผลของแผนพัฒนาฯ ฉบับที่ ๑ ก็ยังมีการขาดแคลนบริการพื้นฐานทำให้มีความจำเป็นที่จะต้องขยายการพัฒนาโครงสร้างพื้นฐานต่อไป ขณะเดียวกันก็จำเป็นที่จะต้องให้ความสำคัญต่อการพัฒนาทางด้านสังคม โดยเฉพาะอย่างยิ่งการศึกษาและสาธารณสุขเพื่อยกระดับคุณภาพชีวิตของประชาชนและเพื่อพัฒนาทรัพยากรมนุษย์ให้เป็นกำลังสำคัญในการพัฒนาประเทศควบคู่กับการ กระจายความเจริญไปสู่ภูมิภาคต่าง ๆ ของประเทศ เพื่อลดปัญหาความยากจนและการกระจายรายได้ซึ่งเป็นปัจจัยที่สร้างความขัดแย้งทางการเมืองในขณะนั้น 
      ดังนั้นแผนพัฒนาฯ ฉบับที่ ๒ จึงมุ่งเน้นการขยายตัวทางเศรษฐกิจต่อไปและปรับปรุงให้มีความสมบูรณ์และชัดเจนขึ้น โดยเน้นการเจริญเติบโตที่สมดุลระหว่างเศรษฐกิจและสังคมโดยเพิ่มการพัฒนาสังคม สาธารณูปการ การสาธารณสุข และการศึกษา เข้าไว้ในแผนพัฒนาฯ ด้วยและตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา แผนพัฒนาฯ ทุกฉบับก็ใช้คำว่า แผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติมาโดยตลอด ขณะเดียวกันก็ยังมุ่งเน้นที่จะส่งเสริมการลงทุนของภาคเอกชนให้กว้างขวางยิ่งขึ้น 

สำหรับเป้าหมายการพัฒนาที่สำคัญ ๆ ของแผนพัฒนาฯ ฉบับที่ ๒ มีดังนี้ 

• ให้เศรษฐกิจขยายตัวในอัตราเฉลี่ยร้อยละ ๘.๕ ต่อปี และรายได้เฉลี่ยต่อหัวเพิ่มขึ้นไม่น้อยกว่าร้อยละ ๕ ต่อปี 
• ให้มูลค่าผลผลิตด้านอุตสาหกรรมเพิ่มขึ้น ร้อยละ ๑๐.๙ ต่อปี และสัดส่วนผลผลิตภาคอุตสาหกรรมคิดเป็นร้อยละ ๑๓.๖ ของผลิตภัณฑ์มวลรวมในปี พ.ศ. ๒๕๑๔ และให้มูลค่าผลผลิตภาคเกษตรเพิ่มขึ้นเฉลี่ยร้อยละ ๔.๓ ต่อปี 
• ให้มูลค่าการส่งออกเพิ่มเฉลี่ยร้อยละ ๘.๑ ต่อปี และมูลค่าการนำเข้าเพิ่มเฉลี่ยร้อยละ ๙.๓ ต่อปี 
• ขยายการมีงานทำและพัฒนาฝีมือแรงงานในระดับต่าง ๆ ให้มีคุณภาพสูงขึ้นควบคู่กับการพัฒนาระบบสังคมให้ก้าวหน้าและมีความเสมอภาคมากขึ้น 
• สร้างอาคารสงเคราะห์สำหรับผู้มีรายได้น้อย ปีละ ๗๖๐ ครอบครัว 
• เปิดเขตพัฒนาชุมชนให้ครบทุกอำเภอในภาคใต้และร้อยละ ๖๐ ของภาคตะวันออกเฉียงเหนือ 
• ปรับปรุงโรงพยาบาลในส่วนภูมิภาค ๘๔ แห่ง ยกระดับโรงพยาบาล ๓ แห่ง เป็นโรงพยาบาลศูนย์ประจำภาค
• รับนักเรียนเพิ่มขึ้นจาก ๕.๒๙ ล้านคนเป็น ๖.๓๕ ล้านคน เร่งผลิตครู อาจารย์ เพิ่มขึ้น ๔๙,๗๗๐ คน 
• ขยายคณะและภาควิชาในมหาวิทยาลัยเพื่อให้รับนักศึกษาเพิ่มขึ้น ๑๐,๓๐๐ คน

      ในช่วงของแผนพัฒนาฯ ฉบับที่ ๒ (พ.ศ. ๒๕๑๐ - ๒๕๑๔) ได้เกิดเหตุการณ์หลายอย่างที่ส่งผลกระทบต่อการพัฒนา เช่น การถอนกำลังทหารจากเวียดนามและการลดรายจ่ายทางด้านการทหารของสหรัฐอเมริกา การลงทุนจากต่างประเทศลดลงเกิดวิกฤตการณ์ทางการเงินและการค้าระหว่างประเทศทำให้รายได้จากการส่งออกของไทยลดลงส่งผลให้การเติบโตทางเศรษฐกิจของไทยเพิ่มขึ้นร้อยละ ๗.๓ ต่อปี (ต่ำกว่าที่กำหนดไว้ในแผนร้อยละ ๘.๕ ต่อปี) มูลค่าผลิตผลภาคเกษตรและภาคอุตสาหกรรมเพิ่มต่ำกว่าเป้าหมาย คือ เพิ่มขึ้นเฉลี่ยร้อยละ ๓.๗ และ ๑๐.๑ ตามลำดับ ในขณะที่มูลค่าสินค้าออกและสินค้าเข้าก็ต่ำกว่าเป้าหมายเช่นกัน ส่วนปัญหาเรื่องการกระจายรายได้และความยากจนขยายตัวเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ
      อย่างไรก็ตามบริการพื้นฐานทางเศรษฐกิจและสังคมยังคงขยายตัวอย่างต่อเนื่อง ทั้งด้านการคมนาคมและขนส่ง  พลังงาน โทรศัพท์ และประปากระจายครอบคลุมพื้นที่สำคัญ ๆ มากขึ้น        ในขณะที่เด็กมีโอกาสได้รับการศึกษามากขึ้น โดยสามารถรับนักเรียนทุกระดับชั้นได้ถึง ๖.๔ ล้านคนหรือเพิ่มขึ้น ๑.๘ ล้านคน มีการจัดตั้งและปรับปรุงสถานีอนามัยชั้น ๑ เพิ่มขึ้น ๗๖ แห่ง ทำให้สามารถให้บริการด้านสาธารณสุขได้ทั่วถึงยิ่งขึ้น