อ่านข้อความต่อไปนี้เพื่อตอบคำถามข้อ 18 – 20

งานวรรณกรรมของไทยควรที่จะได้รับการส่งเสริมให้เป็นส่วนหนึ่งของวิถีชีวิต ไม่ใช่เป็นเพียงส่วนหนึ่งของการท่องเที่ยว อย่างเช่นในต่างประเทศ มีการรวมใจของประชาชนและท้องถิ่น ที่ร่วมมือกันทำให้ศิลปะกลายเป็นเครื่องมือในการบำบัดและเยียวยาจิตใจ แม้ว่าในช่วงแรกคนอาจยังไม่มาก อาจมีแต่เพียงคนภายในท้องถิ่น แต่ภายหลังอาจขยายตัวออกไปมากขึ้น แต่สิ่งที่น่าสังเกตคือ บางประเทศใช้งานวรรณกรรมเป็นเครื่องมือทางการเมืองอย่างเดียว แทนที่จะเขียนเพื่อยกระดับจิตวิญญาณมนุษย์ แสวงหาความงาม ความงามในระดับนามธรรม แต่กลับนำไปใช้ในการทำลายกันและกัน

ทั้งนี้ บางประเทศอาจประสบปัญหาในการสรรค์สร้างกวีใน 2 รูปแบบ นั่นคือทั้งจากการยึดมั่นในจารีตการประพันธ์มากเกินไป จนละเลยสาระของเนื้อหา หรือจากการละเลยจารีต กระทั่งขาดความงดงามทางฉันทลักษณ์ ดังนั้นต้องระมัดระวังและจะต้องให้ความสำคัญทั้งในเรื่องของความคิดและความสละสลวย

ดังนั้น การส่งเสริมงานวรรณกรรม ต้องบ่มเพาะ ต้องขัดเกลา และขับเคลื่อนอย่างต่อเนื่อง
ไม่จมดิ่งกับความคิดของตนเองกระทั่งกลายเป็นความขมขื่น ควรจะต้องไปเปิดหูเปิดตา เปิดประสบการณ์พบสิ่งใหม่ๆ และส่งเสริมพลังแห่งจิตวิญญาณในการต่อสู้เพื่องานสร้างสรรค์ต่อไป
 

ข้อใดเป็นคุณลักษณะของ “กวีที่ดี” ตามบทความข้างต้น