ลูกชายผู้ไม่รักษาสัญญา (นิทานปรัมปราของชายตาบอด)

คำสัญญามันก็แค่ลมปาก

หลายคนคงเคยได้ยินคำนี้
แต่ว่าแม้จะมีลายลักษณ์อักษรในแชท
หรือว่ามีเอกสารสัญญา

คนก็ยังผิดสัญญากันอยู่ดี
ซึ่งมันทำให้ชายหนุ่มคนหนึ่ง
ไม่เชื่อในคำสัญญาอีกต่อไป

ทุกครั้งที่ใครพูด
หรือสัญญาอะไรกับเขา
เขาจะบอกว่า...
"อืม"

แล้วก็ทำใจเรียบร้อยว่า...
มันต้องผิดสัญญาแน่ๆ

ซึ่งเป็นตามนั้นประจำ

และทุกครั้งที่ใครก็ตาม ออกปากสัญญากับเขา

เขาจะเริ่มตีตัวออกห่างจากคนนั้นทันที

(แม้มันจะมีคนที่รักษาสัญญาบ้างก็เถอะ)

เขาคิดว่าเขาดำรงชีวิตอยู่ในโลกแห่งความหลอกลวงนี้อย่างเหมาะสม

วันหนึ่ง...
แม่ผู้แก่ชรามาเยี่ยมเขาโดยไม่ทันได้บอกกล่าว

แม้จะวุ่นวายนิดหน่อยในตอนแรก
แต่เขาก็จัดการที่พัก
และอำนวยความสะดวกให้แม่อย่างดี

"แม่คงอยู่กับลูกแค่ 3 วัน
สัญญากับแม่ได้ไหมว่าจะกลับมากินข้าวเย็นด้วยกันทุกวัน"

คุณแม่ของเขาอาศัยอยู่ในหมู่บ้านอันห่างไกล

แม้ข้าวดีๆ สักมื้อยังหากินได้ยาก

เขาเคยชวนให้แม่มาอยู่ในเมืองด้วยกัน
แม่มาอยู่แล้วก็ปฏิเสธ
อยากกลับไปอยู่ที่หมู่บ้าน

แม้จะเงินที่เขาส่งให้มีไม่น้อย
แต่ความกันดารทำให้แม่ของเขายังต้องอดมื้อกินมื้อ

ลูกชายฟังคำขอร้องของแม่ชราโดยไม่ได้พูดตอบอะไร
น้ำตาของผู้เป็นแม่คลออยู่ในดวงตา

วันแรก
หญิงชราไปจับจ่ายซื้ออาหารจากตลาด
เธอค่อยๆ เริ่มล้างผักด้วยมือที่สั่นเทา

สายตาที่ฝ้าฟาง ทำให้เธอต้องค่อยๆ หันหมู
ชิ้นเล็กบ้าง ใหญ่บ้าง

เตาแก๊สและเตาไฟฟ้า
ทำให้เธอยุ่งยากพอสมควร

แม้จะลำบากและทุลักทุเล
เธอก็สามารถทำกับข้าวเสร็จออกมาได้

แสงตะวันสีส้มทาบทับปลายฟ้า
เธอนั่งเงียบๆ รออยู่ในห้อง
มีเพียงเสียงเข็มนาฬิกาที่ดังเป็นจังหวะ

แต๊ก...
แต๊ก...

เธอรู้สึกตัวอีกทีตอนได้ยินเสียงเลื่อนเก้าอี้
ลืมตามาก็เห็นลูกชายตักข้าวเตรียมไว้ให้

ทั้งคู่นั่งกินข้าวกันอย่างเงียบๆ
เธอมองดูนาฬิกา
เวลา 4 ทุ่มกว่า
แม่ลูกสองคนนั่งทานข้าวเย็นที่เย็นชืดด้วยกัน

หมูชิ้นใหญ่บ้างเล็กบ้าง
ที่สุกดีบ้าง
สุกไม่ดีบ้าง

ผัดผักที่มีเศษขี้ดิน
เคี้ยวไปบางครั้งมีเสียงกรุ๊บๆ

แม่ผู้ชราไม่ได้พูดอะไร
ลูกชายก็ไม่ได้พูดอะไร

หลังทานอาหารกันเสร็จ
ลูกชายก็จัดแจงล้างจานชามให้เรียบร้อย

"พรุ่งนี้ม๊าไม่ต้องทำแล้ว
ซื้อมากินดีกว่านะครับ"

เธอได้ฟังก็ตอบรับ
รู้สึกแน่นอกเล็กน้อย

เธอกับลูกชายคุยกันเล็กน้อย
เวลาแสนสั้นในคืนแรกผ่านไป

วันที่สอง
เธอเดินไปซื้อกับข้าวสำเร็จ

มีหลายอย่างที่เธอไม่เคยเห็น
และเธอไม่เคยกินมาก่อน

เธอชิม ชิม
และเลือกซื้อแต่ของที่เธอคิดว่าลูกชายน่าจะชอบ

แต่ใจหนึ่งก็กังวลว่า...
คืนนี้ เธออาจจะต้องกินข้าวคนเดียว

เธอกลับมา วางอาหารเต็มโต๊ะ
อากาศอันอบอ้าวข้างนอก
ทำให้ตัวเธอเหนียวไปด้วยเหงื่อและฝุ่น

หญิงชราอาบน้ำอุ่น
เปลี่ยนเสื้อผ้า

เธอนั่งพักสักครู่ก็เผลอหลับไป

เธอรู้สึกตัวอีกครั้งตอนได้กลิ่นกับข้าว

ลูกชายของเธอกับลังอุ่นอาหาร
โต๊ะและจานชามถูกเตรียมไว้หมดแล้ว

นาฬิกาบอกเวลาสองทุ่ม

ทั้งคู่นั่งกินอาหารกันเงียบๆ เช่นเคย

หญิงชราผู้เป็นแม่คีบกับข้าวด้วยมืออันเหี่ยวย่น
เธอเลือกเนื้อชิ้นใหญ่ๆ ส่งให้ลูกชาย

ลูกชายยื่นถ้วยมารับ

ใจหนึ่งเธอก็รู้สึกมีความสุข
ใจหนึ่งก็รู้สึกเศร้าบอกไม่ถูก

เหมือนเวลาย้อนวันวานตอนที่ลูกชายยังเล็กๆ
ในขณะที่เธอก็รู้ว่า...
เวลาแบบนี้เหลือน้อยลงเต็มที

หลังกินข้าวล้างจานกันเสร็จ
"พรุ่งนี้ม๊าไม่ต้องซื้ออะไรมาแล้วนะครับ"

คืนนั้นเธอนอนไม่หลับ
เธอกังวลครุ่นคิดถึงคำพูดของลูกชาย

จะไม่กินข้าวด้วยกัน
หากินเอง
ไล่ให้กลับไปเร็ว

หญิงชราตัวสั่นเล็กน้อยด้วยคลื่นความคิดที่ถาโถม

เธอมองผ่านความมืด
มองเงาของลูกชายที่กำลังหลับอยู่

เธอเคยจ้องมองเขาตอนหลับแบบนี้
เด็กชายตัวเล็กๆ ในตอนนั้น
ตัวโตขนาดนี้แล้ว

เธอค่อยๆ ลุกจากเตียง
ไปลูบหัวลูกชายด้วยความโหยหา

ช่วงเวลาที่ขาดหายไปของทั้งคู่
มันช่างมากเหลือเกิน

วันที่สาม
ขณะที่เธอเตรียมเก็บข้าวของอยู่นั้น
"ม๊า จะรีบเก็บของทำไม"

ลูกชายกลับมา
นาฬิกาบอกเวลา 4 โมง
ในมือทั้งสองข้างของเขาเต็มไปด้วยอาหารสดมากมาย

"ม๊ารอเดี๋ยว เดี๋ยวผมทำข้าวเย็นให้"

แม่เฒ่าน้ำตาไหลอาบแก้ม
เธอนั่งอยู่เงียบๆ
ด้วยความดีใจ
โล่งใจ
ซึ้งใจ

และหัวเราะเยาะให้ความคิดมากของตนเอง

นาฬิกาบอกเวลาห้าโมง
ทั้งสองคนกินข้าวด้วยกัน

"ลื้อบอกอั๊วก็ได้ว่าจะทำกับข้าวให้อั๊วกิน" หญิงชรากล่าวกับลูกชายของเขา
ดวงตาสีขุ่นมองชายหนุ่มด้วยความเอ็นดู

"ผมไม่ชอบรับปาก
ไม่ชอบสัญญากับใคร
ม๊าก็รู้นี่นา"

ทั้งคู่กินข้าวต่อเงียบๆ
"อ่อ เดี๋ยวผมจะย้ายไปอยู่กับม๊านะ
ตอนนี้มีอินเตอร์เน็ต
ไม่ต้องเข้าออฟฟิศบ่อยๆ ก็ได้"

ในหมู่บ้านชนบทอันห่างไกล
คุณอาจจะเห็นชายหนุ่มแต่งตัวภูมิฐานคนหนึ่ง
ค่อยๆ เดินจูงมือหญิงชราอยู่ใกล้ๆ น้ำตกก็เป็นได้
.
.
.
สิ่งที่บางคนทำ
บางครั้งมันก็มากกว่าคำสัญญาเสียอีก

แต่มันก็อาจทำให้บางคนตรอมใจเจียนตาย

มีสุภาษิตจีนคำหนึ่งกล่าวว่า
"จะยืมเงิน สัญญาไม่ต้อง"

ความหมายคือ...
คนที่จะรักษาสัญญา
ยังไงก็รักษา

คนที่ไม่รักษาสัญญา
ต่อให้มีหลักฐาน
ยังไงก็ผิดสัญญา

บางคนไม่กล้ารับปากใคร
เพราะกลัวทำไม่ได้

บางคนเช่นลูกชายคนนี้
รักษาสัญญาดี
แต่ไม่ตกปากรับคำ

บางครั้งมันก็ทำให้คนอื่นอึดอัด
และไม่แน่ใจ

ไม่รู้ว่าเราจะเอายังไง

แอดเองก็ไม่ค่อยเชื่อคำสัญญาใครเท่าไร
จะรอดูที่การกระทำอย่างเดียว

แต่การรับปาก
ก็ทำให้คนสบายใจ

รวมถึงทำให้งานบางอย่างดำเนินไปได้ดี

รับปากแล้วทำให้ได้ด้วยล่ะ
แล้วถ้าไม่ได้...
แจ้งล่วงหน้าเผื่อเวลาให้ด้วยนะ

จากชายอีกคนที่ไม่ค่อยอยากรักษาสัญญา
แต่ทำเลย

Martin Zen ????

ป.ล.หาภาพไม่ได้
น่าชมเชยรูปภาพตูจริง????????????

#นิทานปรัมปราของชายตาบอด
#สัญญา
#martinzen