3,978 Views
Favorite
ติ๊ด ติ๊ด ... ติ๊ด ติ๊ด
เฮ้อ ฝันแบบนี้อีกแล้วเหรอเนี่ย ช่วงนี้ฝันบ่อยขึ้นนะ เมื่อก่อนยังแค่เดือนละครั้ง พักนี้แทบจะวันเว้นวันได้ แต่ก็อาจจะเป็นลางดีก็ได้นะ อาจจะได้เจอเนื้อคู่เร็ว ๆ นี้ ใครกันนะที่ยื่นมือมาดึงเราในจังหวะที่เราอ่อนล้า น่ารักจัง
... แย่ละ กี่โมงแล้วเนี่ย วันนี้มีนัดกับลูกค้าด้วย หา ! 6 โมงแล้ว ซวยแน่ มัวแต่ฝันเพลิน เมื่อคืนอุตส่าห์อดใจไม่ดูซีรี่ส์ นอนตั้งแต่เที่ยงคืนแล้วนะ เอาไงดีเรา
“แม่ ! วันนี้ตื่นสาย กินข้าวไม่ทัน นี่น้ำคงไม่อาบละ ล้างหน้าเปลี่ยนชุดไปเลย”
“เออ ก็ว่าตะโกนขึ้นไปไม่มีใครตอบ โทรไปก็ไม่รับ กะว่าจะไปตามซะหน่อย เห็นสายแล้ว”
“ปกติก็ต้องออกบ้านก่อนหกโมง แม่ก็รู้ ทำไมไม่ขึ้นมาปลุกล่ะแม่”
“เอ้า กี่ครั้งแล้วที่ชั้นปลุกแล้วโดนเหวี่ยงกลับมา รู้ไม๊ว่าตื่นแต่เช้า ทำกับข้าว ซักผ้า มันเหนื่อยนะ แล้วก็กินมั่งไม่กินมั่ง ไม่กินก็ต้องเสียของ หัดตื่นเองให้ได้ซะบ้างเหอะ ขึ้นไปก็เมื่อยขา ขาชั้นไม่ดีแล้วนะ”
“พอเลยแม่ เมื่อคืนก็คุยกันอยู่ ว่าวันนี้ต้องรีบไป ให้ช่วยปลุกหน่อย แล้วข้าวถ้าวันไหนกินไม่ทัน มินก็ใส่กล่องไม่ใช่เหรอ ไอ้วันที่ต้องเททิ้งเพราะแม่ทำเยอะเกิน กินกันไม่หมดเอง จำไม่ได้เหรอไง แม่จะเสียงดังทำไม”
“อะไร ชั้นก็พูดแบบนี้ ชั้นจะพูดไม่ได้เหรอไง ชั้นแก่แล้ว คงมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นานหรอกนะ ถ้าไม่คิดจะรักษาน้ำใจกันคงต้องหนีไปอยู่พลูโตแล้วแหละ”
“โอ๊ยยยย ทำไมต้องเป็นวันนี้ด้วยยย พอเถอะแม่ ต้องรีบไปแล้ว สวัสดีค่ะ”
“เออ เดินทางปลอดภัย ซื้อข้าวโพดทอดกลับมาด้วย”
เฮ้อ ประจำ ทุกเช้า จะมีวันไหนที่คุยกันดี ๆ ไม๊เนี่ย แม่ชอบคิดว่าเราดื้อ อวดดีตลอด แม่ชอบเชื่ออะไรแปลก ๆ ซึ่งไม่ตรงกับความจริงเลย ... หกโมงยี่สิบสอง แย่แน่ ๆ ขอให้ไปทันเถอะ
................
โอ๊ย เจ็ดโมงครึ่งแล้วยังไม่ขึ้นทางด่วนเลย กะแล้ว ทุกครั้งจริง ๆ พอออกหลังหกโมง ทั้งโรงเรียน ทั้งโรงงาน ทั้งทำท่อ พาติดกันไปหมด น่าเบื่อ ระยะทางแค่นี้แท้ ๆ เสียเวลา บอกใครไปก็ไม่เชื่อ ไปเถอะ ขยับไปเถอะ พลีสสสสส
- สวัสดีฮะ ผู้ฟังที่รัก คุยข่าววันนี้นะฮะเรามาดูกันว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างที่น่าสนใจ เรื่องแรกเกิดความขัดข้องตลอดเส้นทางสายที่ เอ-สามเก้า เนื่องจากมีขบวนไอพ่นส่วนบุคคลการกุศลขอใช้เส้นทางนะฮะ คาดว่าจะใช้เวลาสำหรับขบวนเพียง 5 นาทีเท่านั้น แต่ตอนนี้เริ่มเกิดเสียงบ่นจากคนใช้เส้นทาง เพราะรอประธานในพิธีมาสองชั่วโมงแล้ว ยังไงรออีกนิดนึงนะฮะ -
... เฮ้อ วิทยุก็มีแต่เรื่องเดิม ๆ ต่อให้การเดินทางจะพัฒนาไปยังไง ตั้งแต่ได้พบแร่จากอวกาศเมื่อ 20 ก่อน ก็มีแต่คนรวยเท่านั้นที่มีปัญญาได้ใช้งานเทเลพอร์ต ลำพังแคปซูลความเร็วเสียงยังแพงเกินไปสำหรับชนชั้นกลางอย่างเราเลย ทำได้แค่ทนใช้ลูกบอลท่อสาธารณะราคาถูก คุณภาพห่วยต่อไป
- ข่าวที่สอง ขอให้ทุกคนระวังตัวเรื่องฆาตกรต่อเนื่องที่ยังจับตัวไม่ได้นะฮะ จากที่คาดเดารูปแบบของการลงมือแล้ว เชื่อว่าน่าจะมีหลายคน และวันนี้น่าจะมีเหยื่อผู้โชคร้ายเพิ่มขึ้นอีกในบริเวณที่ท่องเที่ยวที่คนมารวมตัวกันจำนวนมาก ยังไงอย่าไปไหนคนเดียว หาเพื่อนเดินด้วยตลอด และคอยตื่นตัวระวังภัยเสมอนะฮะ -
... “เชื่อว่า” เหรอ หึ สิ่งที่เชื่ออาจจะไม่ใช่ความจริงก็ได้นะ อาจจะมีคนเดียวก็ได้ นี่ก็เรื่องเดิม ๆ คนก็ยังป่วยทางจิตยังไงยังงั้น ยิ่งเทคโนโลยีไปไกลเชื่อมกี่กาแลคซี่เท่าไหร่ คนบนโลกยิ่งแปลกไปทุกที กี่ล้านปีก็เหมือนเดิม เชื่อไม๊ ต่างดาวยังนิสัยกว่าเยอะ ขอให้อย่าเจออะไรแบบนี้เล้ยยยย
- ข่าวถัดมาที่ทุกคนรอคอยนะฮะ ประกาศรางวัลผู้โชคดีได้เปลี่ยนอวัยวะเหมือนเกิดใหม่ฟรีนะฮะ ผู้โชคดีคืออออ - ตรู๊ดดดดด ตรู๊ดดดดด ตรู๊ดดดดด
“หา ! สวัสดีค่ะ ! มินพูดสายค่ะ ... เอามาค่ะ ไฟล์ VR present สวยงามอร่ามตาแน่นอน เดี๋ยวระหว่างทางจะ upload ไปให้นะคะ ... ก็นั่นแหละค่ะ ตามที่หัวหน้าเห็น ติดอยู่ไม่ยอมขยับเลยเนี่ย ... เหรอคะ ได้เหรอคะ เกรงใจมากเลย แต่ก็จะดีมากเลยค่ะ ... โอเคค่ะ พร้อมไปเดี๋ยวนี้เลย ขอบคุณมาก ๆ ค่ะ งานนี้เราต้องจบสวยแน่นอนค่ะ”
โอ๊ย ขอบคุณหัวหน้าที่ออกค่าเดินทางให้ จะได้วาร์ปไปซักที เอาล่ะ กำหนดเป้าหมายได้ใน 3 ... 2 ... 1 เดินทาง !
................
“โอเค ผมชอบมาก ภาพรวมลงตัวขึ้นเยอะ ยังไงผมขอเปลี่ยนวัสดุตกแต่งห้องรับแขกนิดหน่อย ละก็คุณมินช่วยดูตำแหน่งของครัวดี ๆ นะครับ เดี๋ยวให้คุณซองช่วยประสานงานกับซินแสให้ ผมว่า คุณมินแก้งานกับคุณซองตรงนี้แหละ เดี๋ยวผมส่งรายละเอียดว่าอยากแก้อะไรบ้าง จบวันนี้ เราจะได้ไปกินข้าวเย็นกัน เต็มที่นะครับ ผมไปประชุมก่อนละ”
“ค่ะ ! ทุกอย่างจะเรียบร้อยแน่นอนค่ะ”
เอาล่ะ ไอ้ที่หงุดหงิดเมื่อเช้า ถือซะว่าไม่ได้เกิดขึ้นละกัน เพราะวันนี้ชั้นจะต้องมงลง อะไร ๆ ต้องราบรื่น ง่ายดาย จบสวยแน่นอน ชนะเลิศคร่า ได้ค่าส่วนแบ่งงานนี้ก็จะมีเงินพอซื้อที่อยู่ใหม่ กินของดี ๆ ไปเที่ยวที่สวย ๆ แม่จะได้มีสุขภาพจิตดีขึ้น เราก็จะชีวิตดีขึ้น
“ซอง แหม จมูกใหม่เข้าที่แล้วเหรอ”
“เกือบละแก รอบนี้ปรับรูปคางด้วย เราว่าแบบเดิมไม่ค่อยหล่ออะ แต่อย่าเพิ่งดูนะ ปิดไว้ก่อน เขิน”
“โอ๊ยอะไร ปกติคางของซองก็ไม่น่าเกลียดอะไรนี่นา แหลมสวยแบบธรรมชาติจะตาย คนอื่นเขาเหลากัน ซองกลับไม่ชอบ”
“ก็เราว่ามันไม่ค่อยเข้ากับรูปหน้านี่นา เออ มิน เราติดต่อซินแสละนะ พอดีเขาอยู่แถวนี้เดี๋ยวเสร็จงานละจะมาหาเลย เดี๋ยวเราว่าเราไปนั่งแก้งานที่ร้านกาแฟตรงห้างนั้นกันนะ เราเลี้ยงเองแก”
“ไม่เอาอะซอง มินอยากไปกินขนมมากกว่า ห้างนั้นแหละ ชั้นล่างมีร้านโปรดอยู่ แล้วซองก็ค่อยไปซื้อกาแฟมานั่งด้วยกัน ปะ”
................
“เออ ที่ซองบอกว่าอยากเปลี่ยนงาน เปลี่ยนไมอะ นี่ทำงานมาสามปีก็เห็นว่าเงินดี งานก็ไม่ได้ยากเย็นอะไรไม่ใช่เหรอ คืองงมาก คิดดี ๆ นะ มินต่างหาก อยากเปลี่ยนจะตาย แต่เปลี่ยนไม่ได้”
“เฮ้อ แก เอาจริง ๆ นะ งานไม่ยาก เงินดี แต่เราไม่มีชีวิตส่วนตัวเลยว่ะ ทุกวันนี้ สิ่งที่เราทำเพื่อตัวเองได้ในแต่ละวันโคตรน้อย ประสานงานนั้น ต่องานนี้ วิ่งไปธุระบอส ไม่มีเวลาเข้าออกตอกบัตรก็จริงนะแก แต่ทั้งชีวิตเราคือให้บอส วันหยุดอย่าไปพูดถึง เพราะงานมันไม่มีหยุด เราเลยอยากจะแบบ ทำงานใกล้บ้าน หรือไม่ต้องเดินทาง เงินน้อยหน่อยก็ได้ แต่ขอให้มีเวลาตื่นสาย ออกกำลังกาย ดูหนัง ไปเที่ยวบ้านเพื่อน ไรงี้อะ”
“เออ มินก็อยากจะทำงานที่บ้าน นอนตื่นสาย ๆ ไม่ต้องไปเจอการเดินทางแย่ ๆ ไม่เข้าใจว่านี่มันยุคไหนแล้ว การติดต่อสื่อสารคือล้ำยุคกว่าตอนเราเด็กมาก ๆ ปะวะ แต่ยังต้องเดินทางไปทำงานด้วยตัวเอง เพื่ออะไรอะ เสียเวลาไม๊”
“บ่นรอบที่ร้อยแล้วแก รีบแก้งานเหอะ อะ นี่คือรายละเอียดที่บอสอยากให้แก้ ซินแสมาใกล้ถึงละ เดี๋ยวไปห้องน้ำละก็หาซื้อกาแฟก่อนนะแก คุยกันไปเลย ไม่ต้องรอเรา”
“โอเค แปปเดียวเสร็จ ถ้าซินแสไม่เรื่องมากนะ”
"เออจริง"
................
“สวัสดีครับ อ่า คุณมินเนอะ โชคดีจังผมอยู่แถวนี้พอดี มาจบงานกัน ผมไม่อยากให้มันยืดเยื้อไปอีก”
“แหมมมม ซินแส ถ้าซินแสไม่สั่งแก้ซะเหมือนรื้อทำใหม่เหมือนครั้งที่แล้วนะคะ”
“คุณมินอ่า ก็ที่คุณมินวางเฟอร์มามันทับตำแหน่งโชคลาภจริง ขืนปล่อยไป จะให้ทนเห็นเจ้าของบ้านธุรกิจเจ๊งต่อหน้าต่อตาเหรอ ไม่มีทางอ่า”
“แล้วทำไมซินแสไม่มาช่วยมินคิดตอนวางแปลนคะ จะได้ไม่เสียเวลาทำหลายรอบ งานต่อไปขอร้องนะคะ มานั่งทำด้วยกันเลย ทีเดียวจบ สบายใจ”
“แหม่ ถ้ามีโอกาสนา ... ว่าแต่ ขอโทษนะ แต่คุณมินช่วงนี้ระวังตัวดี ๆ ไว้ดีกว่า ทั้งโหงวเฮ้ง ทั้งออร่าไม่ค่อยสดใสอ่า ระวังโดนคนหลอกเอา อย่าไว้ใจใครช่วงนี้ นี่เตือนไม่คิดเงินนะ”
“ค่า ซินแส ทักทุกครั้งที่เจอกันเรื่องเดิมเลย มีมุขใหม่ไม๊คะ รีบจบงานกันดีกว่า ไม่งั้นมันจะไม่สดใสก็ตรงนี้แหละ”
................
“อ่า เรียบร้อย ทุกอย่างลงตัว อยู่แล้วเฮง อยู่แล้วรวยแน่นอน ว่าแต่ คุณซองหายไปไหน”
“ไปหาซื้อกาแฟค่ะ แต่หายไปเลย สงสัยแอบไปดูซื้อของอะไรคนเดียว”
“แปลกแฮะ อ่า ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ซินแสขอไปก่อนละกัน คุณมินเสร็จงานรีบกลับบ้านนะ อย่าแวะไปไหน”
“แหม แบบนี้ถ้ามีหนุ่มชวนเดทก็อดกินสิคะ”
“ผมพูดจริงนา ไปก่อนละ ผมสัมผัสได้ถึงลางไม่ค่อยดี วันก่อนผมเพิ่งทักต่างดาวไปคนนึง เขาก็เชื่อนา สรุปวันนั้นยานที่เลื่อนเดินทางไปเกิดระเบิดใกล้หลุมดำ เขาขอบคุณใหญ่เลย”
“เดี๋ยวสิซินแส ถ้าจะแม่นจริงขนาดนั้น ดูเนื้อคู่ให้มินด้วย เมื่อไหร่จะเจอคะ”
อ้าว ไปซะละ มาไวไปไวแท้ คนเป็นซินแสนี่แปลก ๆ กันแบบนี้ทุกคนเลยปะเนี่ย ไม่น่าเชื่อว่าอาชีพที่ห่างไกลจากวิทยาศาสตร์แบบนี้ก็ยังคงทำเงินอยู่ สิ่งที่เชื่อ ๆ กันมาอาจจะไม่ใช่เรื่องจริงก็ได้ ใครจะไปรู้
................
“แก โทษที พอดีเจอพวกขายอวัยวะเสริมดึงไปขายของอะ กว่าจะแยกตัวออกมาได้ อึดอัดจะแย่”
“โห่ ว่าแล้วทำไมไปนาน ทีหลังก็เดินออกมาเลยดิ อย่าไปตอบสนองอะไร ไม่เห็นต้องสนใจเลย”
“ก็เราขี้เกรงใจนี่หว่า แบบ ให้โอกาสเขาพูดนิดนึง”
“บ้าเหรอ เกรงใจเขา เราลำบาก ทีหลังไม่ต้องมอง ทำเป็นไม่เห็น เรียกก็ไม่ได้ยิน เป็นอากาศไปเลยซอง จะไปสนใจทำไม ปล่อยมินนั่งแก้งานกับซินแสคนเดียวเฉย โดนทักอะไรแปลก ๆ อีก อะเสร็จละเนี่ย เรียบร้อย ส่งให้หัวหน้าได้เลย”
“ซินแสก็งี้แหละ อย่าใส่ใจมากเลย ฟังผ่าน ๆ ไป ขอบใจแก เอ้อ เย็นนี้หลังกินข้าวเสร็จแกมีธุระไปไหนป่าว”
“ไม่อะ ทำไมซอง”
“เราว่าเราอยากชวนแกเที่ยวอะ”
“เที่ยว เที่ยวไร”
“ก็แบบ เดินเล่น ไปดูไฟไง คนไปถ่ายรูปกันเยอะเลยนะ สวย ๆ เก๋ ๆ “
“ตลก ปกติไม่เคยชวนไปไหน ไปโดนอะไรมา ไม่สบายป่าว หรือว่าชวนเดท จะสารภาพรักเหรอ”
“เฮ้ย แก อะไร ก็ชวนเฉย ๆ นาน ๆ เราจะว่างเว้ยแก แหน่ะ แกเองป่าวที่คิดอะไรกับเรา ตกลงไปปะเนี่ย เดี๋ยวถ่ายรูปให้เว้ย นี่ เพิ่งถอยกล้องตัวใหม่มา”
“แล้วซองยิ้มทำไม เขินเหรอ ฮ่าฮ่าฮ่า เนี่ย พอซองเป็นคนไม่ค่อยยิ้ม มินเลยลืมไปเลยนะเนี่ย ว่าซองก็มีลักยิ้มอยู่ ไม่แซวละ เดี๋ยวดูก่อนละกัน”
--- เพล้ง ! ---
--- ว๊าย ขอโทษค่ะ คุณลูกค้า ---
“มิน แกเคยเจอแบบนั้นปะ พนักงานมือลื่นแล้วน้ำหกใส่ทั้งถาดอะ เราเคยโดน โคตรซวยเลย”
“หา มินไม่ ... ไม่เคย ... เจอ ... นะ ... เดี๋ยวนะซอง มินว่ามินเคยฝันเรื่องนี้แล้วอะ แบบนี้เลย”
“แกแค่เจอเรื่องซ้ำป่าว”
“ไม่ซอง มินเป็นแบบนี้หลายครั้งแล้ว ชอบฝันถึงเหตุการณ์ล่วงหน้า เบลอบ้าง ชัดบ้าง ลืม ๆ ไปแต่พอเจอก็นึกขึ้นได้ หลัง ๆ มานี้รู้สึกบ่อยอะ”
“เหรอ แกไม่เคยเล่าเรื่องแบบนี้ให้เราฟังเลยนะ พอมันเกิดขึ้นแล้วถึงจะนึกได้ว่าเคยฝันมาแล้วเหรอแก”
“ใช่”
“งั้น เอาไว้แกไปฝึกจนจำได้เป็นฉากมากกว่านี้ แล้วไปหยุดไม่ให้พนักงานเมื่อกี๊ทำแก้วหล่นก่อนนะแก ถึงจะมีประโยชน์"
“มีประโยชน์สิ เพราะช่วงนี้ฝันเห็นเนื้อคู่บ่อยมาก สงสัยจะได้แต่งงานก็เร็ว ๆ นี้”
“อาการหนักละนะ ไป ไปกินข้าวกันเหอะ พักผ่อนบ้างนะ เริ่มเพ้อแล้ว”
“เออ ๆ “
................
เฮ้อ ดีจังที่วันนี้งานผ่านไปอย่างราบรื่น จะสองทุ่มแล้วเหรอเนี่ย เอาไงดีนะ เริ่มขี้เกียจไปละ อยากนอน กว่าจะถึงบ้านก็คงเกือบเที่ยงคืน ต้องแวะซื้อข้าวโพดทอดอีก
“ซอง มินว่ามินอาจจะกลับเลยอะ เนี่ย กว่าจะถึงบ้านก็ดึก งานไม่เหนื่อยนะ เหนื่อยกะการเดินทางเนี่ยแหละ”
“เฮ้ยแก อะไรว๊า ไม่เอาดิ เอางี้ เดี๋ยวพอสี่ทุ่ม เราซื้อวาร์ปให้ ถึงบ้านเลยแก เราเลี้ยงเอง นะ กว่าจะมีโอกาสเที่ยวกัน”
“เกรงใจว่ะซอง มันแพงนะ บ้านเราไกล”
“เอาน่า นาน ๆ ทีไง ฉลองจบโปรเจคนี้ แต่เราเลี้ยงแค่ค่าวาร์ปกลับบ้านนะแก เกิดเดินไปเจอของกินของชอปเราไม่เกี่ยวนะเว้ย แกจ่ายเองนะ”
“ก็ได้ เดี๋ยวมินโทรบอกแม่ก่อนละกันว่ากลับกี่โมง”
................
“แม่คะ วันนี้มินกลับดึกนิดนึงนะ ประมาณสี่ทุ่ม”
“อ้าว กว่าจะถึงบ้าน แล้วข้าวโพดทอดแม่ล่ะ”
“คือเดี๋ยวซองเลี้ยงวาร์ปกลับถึงบ้านเลยค่ะ แปปเดียว”
“แล้วตกลงพรุ่งนี้พาแม่ไปดวงจันทร์ได้ไม๊”
“ไว้ก่อนได้ไม๊แม่ ยานออกเช้ามาก ขี้เกียจตื่นอะ อยากนอนยาว ๆ วันหยุด”
“ไปเที่ยวไปไหนได้ตลอดนะ กับเพื่อนไปได้หมด แต่แม่ขอแค่นี้ไม่ได้ ก็ไม่เป็นไร”
“แม่ เอาอีกละนะ อย่าเพิ่งชวนทะเลาะสิ นี่ แม่คิดถึงที่อยู่ใหม่ไว้ดีกว่า จบงานนี้ได้ส่วนแบ่งเยอะมากกกกก ย้ายไปอยู่ที่ที่ดีกว่านี้ แม่จะได้มีความสุข ไม่เครียดง่าย ไม่ขี้บ่น”
“แม่อยู่ไหนก็ได้ทั้งนั้น ขอให้ลูกเอาใจใส่ดูแลกว่านี้แม่ก็มีความสุขแล้ว”
“โถ่แม่ จริง ที่อยู่ใหม่มีอากาศดีกว่านี้ มีพื้นที่ให้ออกไปเดินเล่น มีวิวใหม่ ๆ อะไร ๆ ก็จะดีขึ้นจริง ๆ นะ”
“ก็ดีที่คิดถึงแม่บ้าง”
“แม่ อะไร มินก็ทำเพื่อแม่มาตลอดแหละ แค่นี้ก่อนนะคะ”
“เดินไปไหนก็ระวังละกัน ข่าวยิ่งบอกอยู่ช่วงนี้ เห็นใช่ไม๊ โชคดีลูก”
“ค่ะแม่”
................
ไฟสวยจัง แสงสีต่าง ๆ กลางอากาศยามค่ำคืน จอที่อยู่ตามตึกสูง ผู้คนที่ลอยไปลอยมาผ่านท่อแสงขึ้นไปถึงชั้นบรรยากาศ คนมากมายที่เดินดูพร้อมชุดไฟเปล่งประกาย พาหนะที่พร้อมใจกันเปิดไอพ่นแสงนำทางเป็นเส้น ทุกอย่างดูสว่างไปหมด โดดเด่นออกมาจากฉากท้องฟ้าสีม่วงเข้ม
นี่เป็นสัญญาณที่ดีชัด ๆ เราที่เชื่อมั่นในฝันมาตลอด และมันก็พิสูจน์ทุกครั้งว่าเป็นจริง ตั้งแต่การเรียน การทำงาน มาจนถึงวันนี้ ต่อให้มันจะเจออะไรแย่ ๆ แต่เราเชื่อ ว่าแม้แต่ทางที่เรารู้สึกว่าแย่ก็นำทางไปสู่สิ่งที่ดีเสมอ จบงานนี้ มีเงินยกระดับชีวิตใหม่ และขอให้เจอเนื้อคู่ที่เฝ้าฝันรอคอยในเร็ววัน
“สวัสดีครับน้องมิน บังเอิญจัง”
“อ้าว พี่นะ สวัสดีค่ะ มาเที่ยวดูไฟเหมือนกันเหรอคะ มากับใครคะเนี่ย”
“มาคนเดียวครับ น้องมินมากับแฟนเหรอ”
“ไม่เลย มินมากับซองเพื่อนมินตั้งแต่เด็ก เดี๋ยว พี่นะก็รู้จักนี่นา เคยร่วมงานกันอยู่นี่ แต่อ๋อ ถ้าพี่จะจำไม่ได้ก็คงไม่แปลก มันเพิ่งทำหน้าใหม่มาไม่นา ส่วนมินอะโสดจนไม่รู้จะโสดยังไงแล้ว”
“เจอกันกี่ครั้งก็ชอบบอกว่าตัวเองโสด เป็นไปไม่ได้หรอกน้องมินน่ารักขนาดนี้ แค่ไม่ยอมคบใครมากกว่า”
“แหมพี่นะ ชีวิตมินทำแต่งาน คนที่จะมาคบคงต้องว่างมากพอที่จะดูแลมินตลอดเวลา จะหาได้ที่ไหน พี่น่ะแหละ สูงหล่อ ทำไมมาคนเดียว เอาแฟนไปเก็บไว้ที่ไหน”
“น้องมินก็ พี่ก็ทำแต่งานเหมือนกันแหละ จะเอาเวลาที่ไหนไปจีบสาว”
“แล้ววันนี้ว่างเหรอคะ ทุกทีเห็นเข้าไปคุมช่างกะดึกทุกวัน”
“พี่ออกจากงานแล้ว”
“เฮ้ย พี่ ออกทำไม”
“เอ่อ พี่ขอคุยกับมินส่วนตัวได้ไม๊”
“ขนาดนั้นเลยเหรอคะ ... เฮ้ย ซอง ซองเดินเล่นไปก่อนนะ เดี๋ยวมินไปคุยกับพี่นะก่อน เดี๋ยวโทรหา”
“งั้นเราไปทางนั้นกันนะน้องมิน เดินไปเรื่อย ๆ”
“โอเคค่ะ”
................
“น้องมิน จำโปรเจคที่เราทำด้วยกันล่าสุดได้ไม๊ สนุกมากเลยเนอะ”
“ที่สุดอะ เจออะไรก็ไม่รู้นักหนา หัวจะระเบิดทุกวัน มินอะโชคดีที่ได้พี่นะคอยช่วย ไม่งั้นสมองไหลไปแล้วแน่ ๆ ”
“เอาจริง ๆ นะ หลังจากเราจบโปรเจคนั้น งานต่อมาพี่รู้สึกไม่โอเคกับงานเลย”
“ทำไมคะ”
“เพราะพี่ไม่ได้เจอน้องมินน่ะสิ”
“หืม อะไรนะคะ”
“พี่คิดถึงน้องมินน่ะสิ”
เดี๋ยว ใช่เหรอ ฟังผิดปะเนี่ย เฮ้ย บ้า ตลกกกก ไม่เอาน่า ไม่ล้อเล่นกันนะ หรือว่าจะอำ ไม่สิ หรือว่าจริงจัง เอ๊ะ ต้องตอบยังไงดี เอ่อ เงียบไปก่อนไม๊ หรือจะตกลงเลย จะแรดไปรึเปล่า หรือจะขอไปคิดที่บ้าน หรือจะขอให้พี่เขาไปส่งบ้าน หรือจะขอตามพี่เขาไปที่บ้าน เดี๋ยว เกิดอะไรขึ้น นี่พี่นะนะ พี่นะที่เคยแอบมองแต่ได้แค่มองเพราะชะนีรอบตัวพี่นะแสดงออกเยอะมากจนน่ากลัว พี่นะที่มีลักยิ้มน้อย ๆ ที่แก้มซ้าย ฟันกระต่ายคู่หน้านั้น คางบุ๋มที่ดูเข้ากันกับโครงหน้า พี่นะจะใช่ชายในฝันจริง ๆ เหรอ แล้วนี่ ... เดี๋ยว ขอรอดูเชิงก่อน ลักยิ้ม ฟันกระต่าย คางบุ๋ม คนอื่นก็มีได้เหมือนกัน คงไม่ใช่พี่นะหรอกไม๊ จริงจังปะเนี่ย ไม่ใช่ว่ามีลูกสองขวบแอบไว้ที่บ้านนะ
“พี่นะก็ยิงมุขตลอดอะ มินไม่เขินหรอก ชิน”
“น้องมิน พี่จริงจัง พี่คิดถึงมินจริง ๆ “
“แต่พี่ก็ไม่เคยติดต่อมานะคะ”
“พี่กลัวว่าน้องมินจะไม่โอเคถ้าพี่เข้าหามากไปไง”
“พี่ ตลกละ ที่พูดมาไม่ใช่พี่เลยอะ พี่นะที่ร่าเริงเข้ากันได้กับทุกคน จนสาว ๆ รอบตัวมีแต่คนกรี๊ด จะไม่กล้าทักมาเนี่ยนะ ทักมาคุยเล่นอะไรก็ได้ปะพี่ เจอหน้าเราก็แซวกัน ช่วงทำงานเราคุยกันบ่อยจะแย่ แต่พอจบงานพี่หายไปจากชีวิตเลย ไม่คุยไม่อะไร มินยังแอบคิดเลยว่าจบงานแล้วคงจบกัน คงไม่ได้รู้จักกันต่อ พี่นี่แปลก ๆ “
“น้องมิน ต่อหน้าพี่คุยเล่นกับทุกคนก็จริง แต่ถ้าถึงเวลาพี่จะจีบ จะจริงจังกับใคร พี่กลับไม่กล้าจริง ๆ นะ มันคนละอารมณ์กันเลย”
“แหม เชื่อได้เหรอพี่ มันไม่เห็นจะต่างตรงไหน อะ ถ้างั้น มินจะให้โอกาสพี่เริ่มตั้งแต่วันนี้เลย ทักข้อความมาค่ะ แล้วกลับบ้านไป คืนนี้พี่ติดต่อมา ถ้าพี่จริงจัง พี่ต้องพิสูจน์”
“โอเค ๆ พี่ทักไปละนะ”
“ดีค่ะ ก็แค่เนี๊ย คุยกันดูเรื่อย ๆ เขาเรียกว่า พัฒนาความสัมพันธ์ พี่นะรู้จักไม๊คะ
...
พี่นะ
...
...
...
พี่ส่งรูปมินมาทำไม”
“ก็อยากให้รู้ไง ว่าพี่คิดถึงน้องมินแต่ไม่กล้าจริง ๆ ที่ผ่านมาทำได้แค่ติดตามชีวิตน้องมินผ่านโซเชี่ยล ละก็เก็บภาพไว้ในเครื่องพี่ไว้ดูให้หายคิดถึง อะ มีทุกระยะเลยนะ น้องมินลองดูสิ”
“โห ทุกระยะจริง อีกนิดนึง พี่จะเข้าข่ายโรคจิตแล้วนะเนี่ย ฮา พี่เก็บไว้ตลอดเลยเหรอ ภาพนี้มันวันแรกที่เราเจอกันนี่ มินยังจำได้ว่าหลงทาง ไปสาย แถมยังเบลอ เอางานเดินไปคุยกับช่าง คิดว่าเป็นพี่ซะงั้น หน้าแตกยับ พังมากวันนั้น”
“พี่จำได้ แล้วน้องมินก็สติไม่ค่อยอยู่กับตัว ทำอะไรงง ๆ บ่อยมาก พี่แอบมองประจำ”
“พี่นะ รูปนี้ได้มายังไง”
“ไหน รูปไหน”
“รูปที่ทะเลนี่ไง”
“ก็น้องมินไปเที่ยวกับเพื่อน มีอะไรเหรอ”
“พี่นะ มินไม่ได้ลงรูปอะไรทริปนี้เลยนะ พี่เอามาจากไหน”
“ก็ พี่เจอจากที่เพื่อนน้องมินแทกมินมาไง”
“ไม่ใช่พี่ ทริปนี้คือความลับ หนีพ่อหนีแม่เที่ยวกัน ไม่มีใครลงอะไรทั้งนั้น แล้วนี่คือตอนที่มินเล่นน้ำที่สระส่วนตัวของที่พักคนเดียวเพราะขี้เกียจไปล่องเรือกับเพื่อนคนอื่น จะมีใครถ่ายรูปนี้มาได้ไง”
“เอ่อ”
“นี่อีก รูปเดินบนสวนสาธารณะ ไม่ใช่แล้วพี่ เอาดี ๆ พี่ มินจะไม่โอเคนะ”
“น้องมิน พี่ ... “
“พี่พูดมา ไม่งั้นมินจะไม่คุยกับพี่อีกเลยจริง ๆ นะ พี่เอารูปพวกนี้มาจากไหน พี่ให้ใครถ่ายมิน”
“พี่ คือ”
“พี่นะ ! “
“พี่ตามถ่ายน้องมินเองแหละ ...
...
...
...
พี่ขอโทษ”
“ ... พี่นะ แบบนี้เกินไป พี่นะว่างมากเลยเหรอ อันนี้คือไม่ปกติแล้วพี่ มินกลับบ้านดีกว่า พี่ไม่ต้องทักมาละนะ มินไม่โอเค มินจะลบการติดต่อจากพี่ แล้วไม่ต้องมาตามมินอีก”
“น้องมิน พี่ขอโทษ พี่คิดถึงน้องมินคนเดียวจริง ๆ จะให้พี่ทำยังไงก็ได้ ขอให้น้องมินดีกับพี่เถอะนะ น้องมิน ทำดีกับพี่เถอะ พี่ขอ พี่อยากให้น้องมินทำดีกับพี่ ทำดีกับพี่ไง”
“พี่นะ น่ากลัวอะ ปล่อยมินนะ คนมองแล้วรู้ไม๊ มินจะตะโกนให้คนช่วยตอนนี้ ถ้าพี่ไม่ปล่อยมินไป”
“พี่ขอโทษ พี่แค่อยากให้น้องมินทำดีกับพี่ ไม่ต้องร้องไห้สิ พี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลย”
“พี่นะ ปล่อย ... นับ 1 “
“น้องมิน ขอร้อง พี่ลบรูปให้หมดก็ได้ พี่จะไม่ตามน้องมินอีกแล้ว”
“พี่นะ ปล่อย ... นับ 2 “
“พี่อุตส่าห์ซื้อที่อยู่ใหม่ใกล้ ๆ บ้านน้องมินนะ เผื่อน้องมินโอเคกับพี่ พี่จะปรับปรุงตัว เราจะได้ไปอยู่ด้วยกันนะ เชื่อใจพี่เถอะนะ”
“เชื่อเหรอ พี่นะที่มินเคยปลื้ม เคยเชื่อใจ มันเรื่องหลอกลวงชัด ๆ มันไม่ใช่ความจริงเลย ! “
“น้องมิน มันจริงเสมอ บางอย่างแค่มันไม่ตรงกับสิ่งที่มินเชื่อแค่นั้นเอง น้องมินยังดูรูปที่มีไม่หมดเลยนะ ดูสิ พี่ใส่ใจน้องมินขนาดไหน”
“พี่นะ ! ... นี่มันรูปในห้องมิน ... ตุบ”
“โอ๊ย ! “
“โรคจิต ! “
“น้องมินชกพี่แล้ว พี่ได้รับความรักจากน้องมินเต็มที่เลย น้องมินชกพี่อีก มันดีจริง ๆ พี่ชอบ น้องมินอย่าเพิ่งหนีไป น้องมิน”
เวรกรรมอะไรเนี่ย นี่มันวันอะไร วันนี้ต้องเป็นวันที่ดีสิ
................
“ซอง ซองอยู่ไหน พาเรากลับบ้านที”
“มีอะไรแก นั่นวิ่งอยู่เหรอ วิ่งทำไม ร้องไห้ทำไม”
“อย่าเพิ่งให้มินเล่าอะไรตอนนี้เลย ซองอยู่ไหน”
“โอเค เห็นละว่าแกอยู่แถวไหน เดี๋ยวเราไปหา”
................
“แกเป็นไงบ้าง”
“ซอง วาร์ปมินกลับบ้านเดี๋ยวนี้เลย แล้วเดี๋ยวค่อยเล่าให้ฟัง”
“โอเคแก เดี๋ยวไปวาร์ปตรงนั้น”
กรี๊ดดดดดดดดด
“ซอง เกิดอะไรขึ้นตรงนั้น”
“ไม่รู้แก เรารีบไปกันเถอะ”
“เดี๋ยว นั่งไง เจ้าหน้าที่มาแล้ว ขอฟังหน่อย”
“ช่างเหอะแก รีบกลับบ้านเหอะ เอาเรื่องของแกก่อน”
- ประกาศด่วน พื้นที่นี้เกิดเหตุร้ายแรง ขอให้ทุกคนหยุดอยู่ในความสงบกับที่ ห้ามไปไหนจนกว่าเจ้าหน้าที่จะตรวจสอบให้เรียบร้อย ขอความร่วมมือ ย้ำ หยุดอยู่กับที่อย่าไปไหน รอให้เจ้าหน้าที่ตรวจสอบก่อน -
“ซอง อะไรวะ”
“เออ ช่างมัน เราไปวาร์ปตรงนั้นไม่ได้ละ นี่ เดี๋ยวเราพาออกซอยนี้ ขืนอยู่รอให้เจ้าหน้าที่มาตรวจ แกไม่ได้กลับบ้านพอดี กลับไปดูข่าวที่บ้านก็ได้เว้ย”
“เออ”
“แก ไปก่อน ช่างข่าวเหอะ ปิดไปก่อนเลย ยังไม่ต้องดูได้ไม๊ รีบไปกันก่อน”
“ซอง มีคนตายว่ะ เจ้าหน้าที่บอกว่าเป็นฝีมือฆาตกรต่อเนื่อง เฮ้ย มินอดคิดไม่ได้เลย ว่าจะเป็นพี่นะ”
“พี่นะเนี่ยนะ พี่นะโคตรจะหล่อใจดี อะไรแก ตกลงมันเกิดอะไรขึ้น แกวิ่งหนีอะไรมา”
“สิ่งที่เชื่อมันอาจจะไม่ใช่ความจริงซอง พี่นะเขาโรคจิตอะซอง นี่ใจสั่นมากเลย คือกลัวมาก สงสัยแค้นที่มินไม่รับรักเลยไปลงกับคนอื่น ไม่รู้ว่าถ้ามินยังอยู่กับเขามินคงไม่รอดแล้วอะ ซอง มินโคตรกลัวเลย ชีวิตมินไม่ปลอดภัยแล้วแน่ ๆ ซอง มินทำไงดีอะ“
“เฮ้ยแก อย่าเพิ่งสติแตก ลุกขึ้นก่อน แกกลัวจนแข้งขาอ่อนได้ แต่แกจะมาล้มหมดแรงตอนนี้ไม่ได้เว้ย ฮึบก่อน ลุกขึ้น เอาตัวเองให้รอดก่อน จะถึงที่วาร์ปแล้ว ไม่ไกลเลย”
“ถ้าเขาตามมินได้มาตลอด แล้วถ้าครั้งนี้เจ้าหน้าที่ยังจับไม่ได้ มินจะออกจากบ้านได้ยังไง ไม่สิ แม้แต่ในบ้านมินเองก็อยู่ไม่ได้แล้วตอนนี้ มินต้องเป็นบ้าแน่ ๆ ทำไมชีวิตมินต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วย“
“แก ตั้งสติ เดี๋ยวเราจ้างคนคุ้มครองให้ก็ได้ ไปเฝ้าที่บ้านตอนนี้เลย แกฟัง ตอนนี้ต้องกลับบ้านก่อน เราทั้งคู่เลย ไม่งั้นเจ้าหน้าที่ขยายขอบเขตการตรวจสอบมาถึงนี่แน่ ๆ เก็บข่าวนั่นซะ กลับไปกลัวต่อที่บ้านเว้ย ไป“
................
“ซอง มินคุ้นมากเลย”
“อะไรอีกแก เกิดจะมีนิมิตอะไรขึ้นมาอีก ทำไมไม่เห็นว่าจะเกิดเหตุวุ่นวายแบบนี้ จะได้ไม่ต้องมาแต่แรก”
“ซอยแบบนี้ หนทางแบบนี้ บรรยากาศแบบนี้ มินที่วิ่งอยู่แบบนี้”
“อะไรแก อย่าเพิ่งได้ไม๊ เอาข่าวขึ้นมาดูอีกละ บอกให้เก็บไง”
“ทำไมซองต้องบังคับให้มินเก็บข่าวล่ะ มินอยากรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น นี่เรามาไกลจากตรงนั้นมากแล้วนะ เจ้าหน้าที่ไม่ขยายมาไกลขนาดนี้หรอก”
“แก อย่าประมาท แล้วข่าวอะ รู้ตอนนี้แล้วทำอะไรได้ แกต้องมีสมาธิกับการรีบกลับบ้านตอนนี้ก่อน เอาตัวรอดก่อน แม่แกรออยู่ไง เข้าใจนะ”
“ฮือออออ มินกลัวอะซอง วันรุ่งขึ้นมินจะอยู่ยังไง แม่มินจะปลอดภัยไม๊ ทำไมคนที่เข้าหามินต้องมีแต่คนแปลก ๆ อะซอง”
“โถ่เอ๊ย ดราม่าอะไรตอนนี้ เร็วแก เราช่วยพยุงดีกว่า”
“มีแต่ซองอะ ที่ยังสนิทกับมิน เพื่อนคนอื่นก็หาย ๆ ไปหมดแล้ว ซองเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของมินนะ ขอบคุณมาก”
“เฮ้อ ดูแลแค่ไหนก็ได้แค่เพื่อนแหละนะ ... ช่างเหอะ ไปแก อีกไม่ไกล”
“เมื่อกี๊ซองพูดอะไร”
“ฮึบหน่อยแก อีกนิดเดียวจะได้กลับบ้านแล้ว”
“ซอง มินได้ยินนะ มินถามตรง ๆ มินก็ไม่เคยเห็นซองจะมีแฟนที่ไหนตั้งแต่คบกันมา มินก็แอบคิดบางครั้ง ว่าซองจะคิดอะไรรึเปล่า หรือว่าชอบผู้ชาย หรือว่ายังไง”
“แก นี่ไม่ใช่เวลา เรากำลังหนีตายกันอยู่นะเว้ย ไม่ซึ้ง ... แต่เฮ้อ แกถามเราหลายรอบเรื่องนี้ละนะ เราก็ตอบเหมือนเดิมว่าอย่าสนใจสถานะอะไรเลย แค่เราสนิทกันแบบนี้ต่อไปเถอะ เดี๋ยวเวลาก็บอกเอง เชื่อเถอะ”
“ซอง ไม่เคยดูหนังเหรอ ต่างคนต่างชอบกัน แต่ไม่บอกกันเพราะเชื่อว่าอยากรักษาความเป็นเพื่อน ก็แยกย้ายไปมีครอบครัวทั้งอย่างนั้น มารู้ความจริงทีหลังก็ทำอะไรไม่ได้ ปวดใจเปล่า ๆ “
“ก็ในหนังเข้าชอบกัน แต่แกไม่ได้ชอบเราแบบนั้นไง”
“ก็แกไม่เคยบอกตรง ๆ “
................
“แกรู้ไม๊ แกเล่าให้เราฟังบ่อย ๆ เรื่องความฝันแกน่ะ เราเจ็บใจนะเว้ย เพราะหน้าตาของชายในฝันของแกที่แกเล่าอะ ไม่ใช่เราเลยแน่ ๆ “
“ตกลงซองใส่ใจเรื่องฝันมินเหรอ เห็นด่าไร้สาระตลอด”
“จนวันนึง เราเริ่มตัดสินใจว่าอยากลงมือทำอะไรบางอย่าง เราเลยศัลยกรรมไง”
“เฮ้ย ซอง ซองลงทุนทำหน้าตัวเองให้เหมือนชายในฝันมินเหรอ มั่วแล้ว ตลกน่า อย่าอำ”
“ก็มันบ้ามากไงแก บอกใครใครจะไปเชื่อ เราได้แต่คิดว่าถ้าวันนึง แกเล่าเรื่องฝันอีก แล้วถ้าเราถามแกว่า นี่ไง หน้าตาแบบนี้รึเปล่า แกจะคิดยังไง”
“ซอง จริงจังปะเนี่ย”
“แก ต่อจากวันนี้ไป แกจะเลิกคบกับเรา หรือจะเอายังไงก็ช่าง ให้รู้ว่าวันนี้เราสารภาพว่าเราชอบแกละกัน ส่วนตอนนี้ ใกล้ทางออกแล้ว ไปแก รีบกลับบ้าน ปิดบ้านดี ๆ เดี๋ยวเราจ้างคนไปคุ้มกันให้ ตอนเช้าว่ากันอีกที”
................
“ซอง มีอัพเดทข่าว”
“จะถึงบ้านอยู่แล้ว บอกว่าอย่าเพิ่งดูไงแก”
“ซอง มีภาพจากกล้องจับคนร้ายได้ มินอยากดูให้แน่ใจว่าเป็นพี่นะรึเปล่า”
“... ยังอีกแก ปิดก่อน”
“เฮ้ย ซอง อย่าบังคับกันแบบนี้ เอาคืนมา มินจะดูตอนนี้”
“โอ๊ย แก เข้าใจยากจัง”
“เอามา แล้วอย่าดึงไปจากมือมินอีก ไม่งั้นโกรธจริง ๆ ด้วย”
“เฮ้อ แก ขอล่ะ ปิดก่อน”
“ซอง ภาพชัดอยู่นะ”
“แก รีบไปก่อนได้ไม๊ จะให้วาร์ปให้ไม๊เนี่ย อีกนิดเดียวเอง จะกลับไม๊บ้าน”
“ซอง นี่มันซอง”
...
...
...
...
...
“ไหนแก”
“ในนี้คือซองชัด ๆ ที่พาเหยื่อเข้าไปในนั้นแล้วออกมา นี่มันซอง ซองทำอะไร”
“เราบอกให้เก็บข่าวแล้วกลับบ้านไงแก”
“ซอง บอกมินมา นี่มันเรื่องอะไร”
“ไม่งั้นถึงบ้านสบายไปนานละ ดื้อด้านอยู่ได้ น่ารำคาญ”
“ซอง อย่าทำให้มินกลัวสิ บอกมานะ”
“เฮ้อ ช่วยไม่ได้นะ โดนจับได้จนได้ ไม่น่าอยากวันนี้เลย รู้ทั้งรู้ว่าเสี่ยง แต่ก็อยากฆ่านี่นา ทำไงได้”
“ซอง ไม่จริงใช่ไม๊ อย่ามาจับเรานะซอง”
“เฮ้ยแก ไม่เอาน่า เราบอกแล้วไง ให้ปิดก่อน แล้วกลับบ้านไปซะ ถ้าแกไม่ดื้อ ตอนนี้แกอยู่บ้านนานแล้ว สบาย ๆ เราก็ไม่อยากให้แกต้องมารับรู้เรื่องนี้ แต่คงไม่ทันละมั๊ง”
“มึงจะทำอะไรกู”
“อ้าว แกทำไมพูดกับเราแบบนี้ แกขึ้นมึงกูกับเราเลยเหรอ หยาบคายจัง เมื่อกี๊ยังสารภาพรักอยู่เลยนะ ปฏิเสธไวเวอร์”
“ปล่อยนะ มึงเอาอะไรมาแปะ”
“แก แกสงบสติก่อน อันนี้แค่แผ่นคลายกล้ามเนื้อ เดี๋ยวแกดิ้นแรงเราจะจับไม่อยู่ เร็ว เดินมาเร็ว ๆ “
“ปล่อยกูนะ”
“เฮ้อ ดื้อจริง ๆ เลยแก”
“แม่จ๋า ช่วยด้วย”
“ไม่มีใครช่วยแกได้หรอกตอนนี้”
“ช่วย ... ด้วย ... ซอง มินสัญญาว่าจะไม่บอกใคร ขอร้องล่ะ เรื่องนี้จะเป็นความลับไปตลอดกาลนะ ส่งมินกลับบ้านเถอะนะ”
“เรารู้ว่าแกเชื่อใจได้นะ คบกันมาตั้งนาน แต่เรื่องแบบนี้ ยากว่ะ”
“เชื่อเถอะ เชื่อใจมินเถอะนะ”
“เชื่อเหรอ ... เฮ้อ มิน แกชอบพูดประโยคติดปากเสมอ ๆ ว่าสิ่งที่เชื่อ อาจจะไม่ใช่ความเป็นจริงก็ได้ แกพูดคำนี้กับทุกคน ยกเว้นตัวแกเอง แกมั่นใจแต่ความคิดตัวเองตลอดเวลา ครั้งนี้ ต่อให้แกเชื่อใจตัวเองว่าแกจะเก็บความลับได้ แต่มันอาจจะไม่เป็นความจริงก็ได้ใช่ไม๊ มา อย่าดื้อเลย เอาจริง ๆ ต่อให้เรื่องวันนี้ไม่ได้เกิดขึ้น วันนึง แกก็ต้องเป็นของเรา แค่มันมาถึงเร็วกว่าที่กำหนด”
เราล้มลงอีกแล้ว บนพื้นถนนที่ชื้นแฉะ แถมยังอยู่ในซอยเปลี่ยวยามค่ำที่ฝนพรำ ไม่รู้ว่านานแค่ไหน รู้แค่ว่าขาล้า อ่อนแรง จนล้มลงง่าย ๆ
เบื้องหน้ามีชายผู้หนึ่ง ชายที่เรียกมาตลอดว่าเป็นเพื่อนสนิท กำลังเอี้ยวตัวหันมาพร้อมหงายมือยื่นเป็นสัญญาณให้จับอย่างอ่อนโยน ภายใต้ชุดสูทเรียบร้อย ค่อย ๆ ยิ้มให้มา
ใช่ เพราะเขาเป็นคนไม่ค่อยยิ้ม เลยไม่ค่อยมีใครรู้ว่ามีลักยิ้มน้อย ๆ ที่แก้มซ้าย บวกกับฟันกระต่ายคู่หน้านั้น และผ้าปิดปากที่ถูกถอดออก ก็พบกับคางบุ๋มที่ดูเข้ากันกับโครงหน้า
ความฝันของเรา สิ่งที่เราเชื่อ ภาพนั้นที่เราคิดว่าจะเป็นชายในฝัน คนที่เราหวังว่าจะได้เจอ สร้างครอบครัว มีชีวิตที่ดี
