สำหรับฉัน...ในหลวง ไม่ใช่เทพหรือเทวดาแต่อย่างใด ท่านทรงเป็นแค่ผู้ชายคนหนึ่ง ที่แบกรับภาระอันยิ่งใหญ่ และมีความมุ่งมั่น วิริยะ อุตสาหะ ที่จะทำให้คนไทยทุกคนอยู่ดีกินดี โดยสามารถพึ่งตนเองได้
ผู้ชายคนหนึ่ง... ที่เดินทางไปทั่วทุกหนแห่งบนผืนแผ่นดินไทย ไปสร้างที่ทำกิน สร้างแหล่งน้ำ สร้างป่าให้ประชาชนของพระองค์
ผู้ชายคนหนึ่ง... ที่คิดค้นสิ่งประดิษฐ์ และวิทยาการมากมาย ไม่ใช่เพื่อชื่อเสียง หรือเพื่อขายทำเงินทอง แต่เพื่อทำให้ประเทศ และประชาชนของพระองค์มีคุณภาพชีวิตที่ดีขึ้น
ผู้ชายคนหนึ่ง... ที่รักครอบครัวของพระองค์ และยังเผื่อแผ่ความรักอันอบอุ่น ยิ่งใหญ่นั้นมาถึงประชาชนทุกคนของพระองค์ โดยไม่สนพระทัยว่าเขาจะรักพระองค์กลับหรือไม่
ผู้ชายคนหนึ่ง...ที่แม้จะเข้าสู่วัยชรา สมควรจะได้พักผ่อน มีความสุขอยู่กับลูก กับหลาน แต่ยังทรงงานตลอดเวลา แม้ในยามป่วย และยังส่งลูก หลาน ออกมาทำงานรับใช้ประชาชนของพระองค์
ผู้ชายคนหนึ่ง...ที่ทำให้ฉันรักได้อย่างหมดหัวใจ ไม่ได้รักในสิ่งที่ท่าน"เป็น" แต่ฉันรักในสิ่งที่ท่าน"ทำ"
ผู้ชายคนหนึ่ง ... ที่ทำให้วัน เวลา และชีวิตของฉันดูด้อยค่าลงไปทันทีเมื่อเทียบกับวัน เวลาของพระองค์ ที่ทรงใช้ทุกวินาทีอย่างมีคุณค่าและมีประโยชน์ต่อผู้อื่นอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย
ผู้ชายคนหนึ่ง ...ที่ทำทุกอย่างโดยไม่ได้มีปาฏิหาริย์ใดๆ มาช่วย มีเพียงหนึ่งสมอง และสองมือของพระองค์ ที่พลิกฟื้นแผ่นดินอันแห้งแล้ง ให้กลับมาชุ่มชื้น เป็นที่ทำกินของคนไทยไปได้อีกนานแสนนาน
วันนี้ไม่มีผู้ชายคนนั้นอีกแล้ว แม้จะรู้ถึงหลักธรรมชาติ การเกิด แก่ เจ็บ ตาย ที่ทุกคนต้องพบเจอ แต่ความเศร้าก็เกาะกุมหัวใจ เหมือนร่มโพธิ์ ร่มไทรใหญ่ที่เคยแผ่ร่มเงาให้ได้พักพิงล้มลง ภาพพระราชกรณียกิจต่างๆ ที่ถูกนำกลับมาให้ได้รับรู้ เรื่องเล่าต่างๆ ที่ถูกนำกลับมาเล่าขานให้ได้ฟัง ยิ่งทำให้รู้สึกโชคดี ที่ชีวิตนี้มีบุญได้เกิดมาในแผ่นดินของพระองค์
คิดถึงในหลวงเหลือเกิน....