เนื่องจากเขตประเทศที่อยู่ติดกัน ทำให้ชนชาติเขมร หรือที่ในอดีตเรียกว่า ชนชาติขอม และชนชาติไทยมีการติดต่อสัมพันธ์กันมาอย่างยาวนาน คำในภาษาเขมรที่นำมาใช้ในภาษาไทยมีมาตั้งแต่ก่อนสมัยสุโขทัย เพราะชนชาติเขมรเป็นชนชาติที่มีมาอยู่ก่อนแล้ว กระทั่งอาณาจักรขอมเสื่อมสลายลง คนไทยจึงรวมตัวกันเป็นปึกแผ่นแล้วประกาศเอกราช ตั้งสุโขทัยเป็นเมืองราชธานี ออกจากการปกครองโดยขอมอย่างสมบูรณ์
ผลจากการความสัมพันธ์ทั้งดีและร้ายระหว่างไทยกับเขมรที่มาตั้งแต่อดีตทำให้ไทยได้รับขนบธรรมเนียม วัฒนธรรมและภาษามาด้วย ดังที่ปรากฏในศิลาจารึก ก็พบว่ามีคำจากภาษาเขมรอยู่มาก เช่น พนม จกอบ บำเรอ เป็นต้น นอกจากคำทั่วไปแล้ว ภาษาเขมรยังพบมากในคำราชาศัพท์ เนื่องจากเหตุที่ว่าเคยอยู่ใต้การปกครอง และประเทศไทยเองก็รับธรรมเนียมกษัตริย์คือสมมติเทพมาตามเขมร ทำให้คำราชาศัพท์หลาย ๆ คำ เป็นคำในภาษาเขมร
1. คำสามัญ หมายถึงคำที่ใช้พูดทั่วไป เช่น เกิด ตรง เดิน ฯลฯ
2. คำราชาศัพท์
2.1 คำราชาศัพท์เขมรโดยตรง หมายถึง คำที่ยืมมาเป็นคำราชาศัพท์ของเขมรโดยตรง เช่น เสวย เสด็จ ทรง ทูล ถวาย ฯลฯ
2.2 คำราชาศัพท์เขมรโดยปริยาย หมายถึง คำยืมที่เป็นคำเขมรสามัญ แต่เติมคำว่าพระลงไปจึงกลายเป็นคำราชาศัพท์ของไทย เช่น พระเพลิง พระกลด พระขนน ฯลฯ
3. คำในวรรณคดีและศิลาจารึก เป็นคำโบราณที่ไม่ได้ใช้ในปัจจุบัน
1. สะกดด้วยพยัญชนะ จ ญ ร ล ส
ตัวอย่างเช่น เผด็จ ผจญ ตรวจ ควาญ ตรัส บำเพ็ญ เสร็จ เจริญ สรรเสริญ
2. ออกเสียงแบบอักษรนำ อ่านคำแรกเป็นเสียงอะส่วนคำหนังให้ออกโดยใช้เสียง ห นำ
ตัวอย่างเช่น อร่อย ต้องอ่านว่า อะ-หร่อย
3. เป็นศัพท์พยางค์เดียวที่ต้องแปลความหมาย
ตัวอย่างเช่น แข แปลว่า พระจันทร์ , เฌอ แปลว่าต้นไม้
4. คำที่ขึ้นต้นด้วย กำ คำ ชำ ดำ ตำ ทำ สำ
ตัวอย่างเช่น สำราญ กำเนิด ตำนาน ทำเนียบ คำนับ
5. แผลงคำได้
คำภาษาเขมรที่แผลงมา เช่น
ขจาย - กระจาย
ขม่อม - กระหม่อม
ผกาย - ประกาย
เผชิญ - บังเอิญ
เปรอ - บำเรอ
6. มีพยัญชนะประสม
ตัวอย่างเช่น ผกา ขนม สนาม สนุก ถวาย เป็นต้น
- การออกเสียง : ภาษาเขมรไม่มีวรรณยุกต์เหมือนภาษาไทย
- ระบบการเขียน : ตัวอักษรเขมรมีลักษณะโค้งมน ขณะที่ตัวอักษรไทยมีการปรับเปลี่ยนเพื่อความง่ายต่อการเขียน
แหล่งข้อมูล