เพนกวิ้นน้อยอยากบินได้เหมือนนกตัวอื่นๆ มันเฝ้าสงสัย มันมีปีก แต่ทำไมถึงบินไม่ได้ล่ะ…

เราหลาย ๆ คนเติบโตมาพร้อมความเชื่อที่ว่า “เราสามารถทำได้ทุกอย่างหากมีความตั้งใจจริง เราสามารถเป็นทุกอย่างที่เราอยากเป็นได้ ถ้าเราพยายามมากพอ” เจ้าเพนกวิ้นพยายามทุกวิถีทางที่จะบิน แต่ด้วยข้อจำกัดด้านสรีระ มันจึงไม่สามารถบินไปบนท้องฟ้าได้ แม้จะพยายามแค่ไหนก็ตาม คำถามคือ…หากเราพยายามมากพอ เราจะสามารถทำทุกอย่างได้จริง ๆ หรือ

เจ้าเพนกวิ้นพยายามที่จะบินบนท้องฟ้าให้เหมือนนกตัวอื่นๆ ครั้งแล้วครั้งเล่า มันพยายามจนหมดแรง นอนแอ้งแม้งอย่างเหนื่อยล้า แต่มันก็เฝ้าบอกตัวเองว่า

“ฉันจะต้องทำให้ดีกว่านี้อีก”

ก็อาจคล้ายๆ กับเรา หรือเด็กๆ หลายคน ที่อยู่ท่ามกลางความกดดัน ความคาดหวัง ให้ต้องพยายามทำบางสิ่งบางอย่างจนสำเร็จให้ได้

เรียนไม่เก่งหรือ…พยายามมากๆ สิ เดี๋ยวก็เก่ง

สอบไม่ผ่าน…ต้องพยายาม ทำให้ดีกว่านี้อีกสิ ถึงจะน่าภาคภูมิใจ

ทำงานแล้วล้มเหลว…เป็นเพราะตั้งใจไม่มากพอล่ะสิ

จริงอยู่ ที่ความพยายามเป็นขั้นตอนหนึ่งของความสำเร็จ แต่มันก็ไม่เสมอไป และบางครั้ง คนที่ล้มเหลว คนที่ไปไม่ถึงเป้าหมาย ก็ไม่ได้เป็นเพราะพวกเขาไม่ได้พยายามจนสุดกำลังของเขา

ในช่วงเวลาที่แสนเหน็ดเหนื่อย เจ้าเพนกวิ้นน้อยนอนหมดแรง

แล้วทันใดนั้น มันก็พลาดท่าไถลลงไปในน้ำ ตู้ม !

เจ้าเพนกวิ้นดำดิ่งลงสู่ท้องมหาสมุทรที่แสนกว้างใหญ่ มันกำลังจะจมน้ำ จมลงไปในความผิดหวังที่แสนเศร้า จนกระทั่งพ่อของมันเข้ามาหา ประคองปีกของมัน และชี้นำทางให้มันได้รู้จักตัวเองว่า เพนกวิ้นนั้น แม้จะบินบนท้องฟ้าไม่ได้เหมือนนกตัวอื่นๆ แต่ก็ว่ายน้ำได้เก่งกว่าใคร และการว่ายน้ำได้ ก็ทำให้เราภาคภูมิใจ มีความสุข ไม่ต่างกับการได้โบยบินบนท้องฟ้า

เด็กที่เรียนไม่เก่ง สอบไม่ผ่าน คนที่ดูล้มเหลว ดูไม่เอาไหน มันง่ายเกินไปที่จะไปตัดสินว่าเขาพยายามไม่มากพอ เพราะเขาอาจจะพยายามเต็มที่แล้ว แต่ทำได้แค่นั้นจริงๆ ก็ได้

สำคัญกว่าความสำเร็จ คือกำลังใจ และการอยู่เคียงข้าง

คงจะดี ถ้าคุณพ่อคุณแม่ไม่ตีกรอบว่าเด็กคนหนึ่งจะต้องเรียนเก่ง “เหมือน” กับคนอื่นๆ และพาเขาไปรู้จักกับโลกที่แสนกว้างใหญ่ไพศาล โลกที่อาจมีคนเรียนไม่เก่งมากมายที่วาดรูปเก่ง ร้องเพลงเก่ง เล่นกีฬาเก่ง ปลูกต้นไม้เก่ง จับปลาเก่ง ฯลฯ

พาเขาไปค้นหาตัวเอง จนค้นพบความสามารถ พบสิ่งที่เขารัก และค้นพบความน่าภาคภูมิใจในแบบของเขา

คงจะดีถ้าในวันที่เราล้มเหลว แม้ว่าเราได้พยายามทำสิ่งนั้นจนสุดกำลัง แล้วเรารู้ว่านั่นไม่ใช่จุดสิ้นสุดของชีวิต เพราะโลกนี้อาจมีความสำเร็จอื่น ๆ ที่เราอาจจะคว้ามาได้ในสักวัน

คงจะดี ทุกคนบนโลกนี้ไม่ให้คุณค่าของคนจากเกณฑ์ความสำเร็จแบบเดียวกัน แต่เข้าใจว่าเราล้วนเกิดมาแตกต่าง และมีเรื่องที่น่าภาคภูมิใจในแบบของตัวเองได้

เพราะแม้ว่าเราจะเป็นนกที่บินบนท้องฟ้าไม่ได้ แต่การเป็นนกที่ว่ายน้ำได้ นกที่ทำอาหารได้ นกที่ทำงานศิลปะได้ นกที่ขายของได้ หรือแม้แต่นกที่เป็นพ่อเป็นแม่ที่ดีของลูกได้ ก็น่าภาคภูมิใจไม่แพ้กันหรอกนะ

ข้อมูลหนังสือ

ฉันบินไม่ได้

เรื่องและภาพ : เฟย์เฟย์ กัว

แปล : น้านกฮูก

สำนักพิมพ์ : แปลน ฟอร์ คิดส์