Pronunciation (การออกเสียงภาษาอังกฤษ) ได้แก่ การออกเสียงสระ การออกเสียงพยัญชนะ การออกเสียงท้ายคำ รวมไปถึงการเน้นเสียง การออกเสียงสูงต่ำ การเชื่อมเสียง ฯลฯ การออกเสียงภาษาอังกฤษได้ถูกต้อง ชัดเจน เข้าใจง่าย จะทำให้เราสื่อสารภาษาอังกฤษได้เป็นธรรมชาติและมีประสิทธิภาพมากยิ่งขึ้น

 

*การออกเสียงภาษาอังกฤษโดยทั่วไปที่พบบ่อยๆ จะมี 2 สำเนียง คือ แบบบริติชและแบบอเมริกัน ณ ที่นี้จะไม่อธิบายถึงรายละเอียดหรือความแตกต่างของสำเนียงทั้งสอง จะกล่าวถึงการออกเสียงภาษาอังกฤษที่จำเป็นโดยภาพรวมเท่านั้น โดยจะอธิบายเป็นภาษาไทยอย่างง่ายๆ ไม่มีการอ้างอิงถึง Phonetics (วิชาสัทศาสตร์) หรือ Phonemic symbols (ระบบสัญลักษณ์แทนเสียง) แต่อย่างใด ระบบดังกล่าวนั้น นักเรียนสามารถไปศึกษาเพิ่มเติมได้จากดิกชันนารีออนไลน์ทั่วไป

 

Vowels (สระ)

การสะกดคำในภาษาอังกฤษนั้นไม่มีกฏเกณฑ์ตายตัว ดังนั้นจึงไม่สามารถใช้การสะกดเป็นหลักในการออกเสียงคำต่างๆ ได้ทั้งหมด เสียงสระต่างๆ ที่ออกเสียงเหมือนกันในภาษาอังกฤษนั้นอาจสะกดด้วยตัวอักษรต่างกัน ซึ่งมีทั้งสระเดี่ยวและสระควบ ดังนี้

 

เสียงสระ “เอ”        say        เซ

            take        เทค

            place        เพลส

 

เสียงสระ “อี”        me        มี

            be        บี

            feel        ฟีล

    

เสียงสระ “อาย”    I        ไอ, อาย

            buy        บาย

night        ไน้ถึ    

 

เสียงสระ “โอ”        go        โก

            know        โน

            note        โน้ททึ

 

เสียงสระ “อู”        two        ทู

            you        ยู

            room        รูม

 

เสียงสระ “อะ”        but        บั้ทถึ

            up        อัพ

            sun        ซัน

    

เสียงสระ “อา”        car        คา

            hard        ฮาด

            park        พ้าคขึ

 

เสียงสระ “อิ”        is        อิซ

            big        บิ้ก

            gym        จิม

    

เสียงสระ “อุ”        look        ลุคขึ

            put        พุท

            cook        คุกคึ

 

เสียงสระ “เอะ”        egg        เอ้ก

            test        เท่สถึ    

            friend        เฟร็น

 

เสียงสระ “แอ” หรือ “แอะ”        at        แอ้ท

                    and        แอ่น

                    man        แมน

    

เสียงสระ “เอาะ”    on        ออน

            want        ว้อนถึ

            clock        คล็อคขึ    

 

เสียงสระ “ออ”        saw        ซอว

            all        ออวลึ

            pause        พ็อส

 

เสียงสระ “เออะ”    again        เออะเกน

            allow        เออะลาว

            picture    พิคเฉอะ    

 

*เสียง ~sion/~tion

            decision    ดีซี้เชิน

information    อินฟอเม้เชิน

 

เสียงสระ “เออ”    were        เวอ

            learn        เลิน

            bird        เบิ้ด

    

เสียงสระ “ออย”    boy        บอย

            coin        คอย

            voice        ว๊อยซ

 

เสียงสระ “อาว”    now        นาว

            how        ฮาว

            town        ทาว

 

เสียงสระ “เอีย”    here        เฮีย

beer        เบีย

cheer        เชีย

    

สระเสียงสั้นและสระเสียงยาว

ปกติแล้วคำที่สะกดด้วยสระต่างกันจะออกเสียงต่างกัน แต่ทั้งนี้การออกเสียงสั้นหรือยาวนั้นก็จะสื่อถึงคำที่มีความหมายต่างกันด้วย เช่น

                    

Consonants (พยัญชนะ)

พยัญชนะในภาษาอังกฤษนั้นทำหน้าที่เป็นได้ทั้งพยัญชนะต้นและตัวสะกด ซึ่งไม่มีกฏการออกเสียงตายตัวเช่นเดียวกับสระ พยัญชนะแต่ละตัวนั้นสามารถออกเสียงได้หลายเสียง มีทั้งเสียงพยัญชนะต้น เสียงควบกล้ำ และเสียงตัวสะกด นอกจากนี้ยังแบ่งเป็นเสียงสั่นและเสียงไม่สั่นอีกด้วย

 

การออกเสียงพยัญชนะภาษาอังกฤษให้ชัดเจนจะทำให้ฝรั่งเข้าใจคำพูดของเราได้ง่าย โดยเฉพาะการออกเสียงพยัญชนะสุดท้ายของคำหรือตัวสะกด ถ้าเราออกเสียงผิด คำนั้นอาจจะเปลี่ยนความหมายไปเลยโดยสิ้นเชิง เช่น

    with        วิธ        (กับ)

    wish        วิช        (ขอพร)

 

เสียงพยัญชนะในภาษาอังกฤษเมื่อเทียบกับภาษาไทยแล้ว มีดังต่อไปนี้

 

b = เสียง /บ/        

boy        บอย        

job        จ้อบบึ

 

c = เสียง /ค/ เมื่ออยู่หน้า a, o, u หรือเสียง /ซ/ เมื่ออยู่หน้า e, i, y

    can        แคน

    come        คัมหมึ

cut        คัทถึ

    cell        เซลหลึ

    cinema    ซินิมา

    cyber        ไซ้เบอะ

 

ch = เสียง /ช/ /ฉ/ ออกเสียงคล้าย sh แต่ลิ้นต้องแตะเพดานปาก

    chair        แช

    much        มัชฉึ

 

d = เสียง /ด/ /จ/

    do        ดู

    sad        แซดดึ    

 

    *education    เอะจูเค้ชัน

    *graduate    แกร๊จูเอท

    *soldier    โซลเจอะ    

 

f = เสียง /ฟ/

    fun        ฟัน

if        อี้ฟ

 

g = เสียง /ก/ /จ/

    go        โก

    big        บิ้กกึ

    page        เพจจึ        

 

h = เสียง /ฮ/

    his        ฮีส

    home        โฮม

 

j = เสียง /จ/

    jam        แจมหมึ

    juice        จู้ซ

 

k = เสียง /ค/ /ข/

    key        คี

    sick        ซิกขึ

 

l = เสียง /ล/

    low        โลว

ball        บอลหลึ

 

m = เสียง /ม/

    my        มาย

    mum        มัม

    name        เนม

 

n = เสียง /น/

    no        โน

fun        ฟัน

 

ng = เสียง /ง/

    singer        ซิงเหง่อ

    young        ยัง

    raining    เร้นนิง    

 

nk = เสียง /ง/

bank        แบ้งขึ

tank        แท่งขึ

 

p = เสียง /พ/ /ผ/

    pay        เพ

    map        แมพผึ

 

ph = เสียง /ฟ/

    phone        โฟน

pharmacy    ฟ้ามะซี

 

q = เสียง /คว/

    queen        ควีนหนึ

    quick        ควิกขึ

 

r = เสียง /ร/

    run        รัน

    rain        เรน

 

s = เสียง /ส/ /ซ/ /ช/

    sun        ซัน

    yes        เยส

    measure    เมสเชอะ

 

sh = เสียง /ช/

    show        โชว

    dish        ดิ้ช

 

t = เสียง /ท/ /ต/ /ถ/

    to        ทู

cat        แคทถึ

 

th = เสียง /ต/ /ด/ /ธ/ ออกเสียง /ต/ หรือ /ด/ โดยกัดปลายลิ้นเบาๆ

    think        ติ๊งขึ

    they        เด

    theme        ธีมหมึ

    cloth        โคลธ

    

    *Thailand    ไท้แลนดึ

 

การอ่านออกเสียงคำว่า the

ออกเสียง “เดอะ” เมื่อนำหน้าคำนามที่ขึ้นต้นด้วยเสียงพยัญชนะ เช่น

    the moment        เดอะ โมเมินทึ

ออกเสียง “ดิ” เมื่อนำหน้าคำนามที่ขึ้นต้นด้วยเสียงสระ “อ” เช่น

    the Earth        ดิ เอิร์ธ

 

v = เสียง /ว/ /ฟ/ ออกเสียง /ว/ โดยกัดริมฝีปากล่างแล้วพ่นลมเบาๆ เส้นเสียงมีการสั่น

    very        เว้หริ

    love        เลิฟหวึ

 

w = เสียง /ว/

    we        วี

law        ลอว

 

wh = เสียง /ว/ /ฮ/

    when        เว็น

where        แว

    who        ฮู

 

x = เสียง /ซ/ /ช/ /คส/ 

xerox        ซี้หรอคสึ

    exam        เอ้คแซมหมึ

    box        บ้อคส

 

y = เสียง /ย/

    you        ยู

yes        เยส

 

z = เสียง /ซ/ ออกเสียงคล้าย s แต่เส้นเสียงมีการสั่น

    zoo        ซู

    prize        ไพร้ซ

 

a, e, i, o เมื่อเป็นพยัญชนะต้น ออกเสียง /อ/ ส่วน u ออกเสียง /ย/

    and        แอ่น

egg        เอ้กกึ

ink        อิงขึ

    on        ออนหนึ

    university    ยู้นิเว้อสิทิ

 

เสียงควบกล้ำ ร และ ล

    free        ฟรี

    train        เทรน

    drink        ดริ๊งคึ

 

    play        เพลย์

    black        บะแลคขึ

    glue        กลู

 

การออกเสียง ~s ท้ายคำ (นามพหูพจน์, กริยาเอกพจน์)

คำทั่วไปเมื่อเติม ~s ให้ออกเสียง /ส/ ท้ายคำ เช่น

    dogs        ด๊อกส

questions    เควสเชินส

gives        กี้ฟส

    

คำที่ลงท้ายด้วยเสียง s, sh, c, ch, x, z, ge, dge เมื่อเติม ~s ให้ออกเสียงเพิ่มอีกพยางค์ว่า “เอ็ซ” เช่น

    houses    เฮ้าเส็ซ

    washes    ว้อชเช็ซ

    slices        สไล้เส็ซ

 

กริยาที่ลงท้ายด้วย ~ed

กริยาทั่วไปที่ลงท้ายด้วย ~ed ออกเสียงลงท้ายว่า “ดึ” เช่น 

called        คอลดึ

    played        เพลย์ดึ

    

กริยาที่ลงท้ายด้วยเสียง f, p, k, s, ss, sh, ch, gh, x +ed ออกเสียง “ถึ” เช่น

    stopped    ซต้อพถึ

    liked        ไล้คถึ 

watched    ว้อชถึ

 

กริยาที่ลงท้ายด้วยเสียง t+ed หรือ te+d ออกเสียงเพิ่มอีก 1 พยางค์ว่า “ถิด” เช่น 

    wanted    ว้อนถิด

    connected    คอนเน้ค’ถิด

 

กริยาที่ลงท้ายด้วยเสียง d+ed หรือ de+d ออกเสียงเพิ่มอีก 1 พยางค์ว่า “ดิด” เช่น

    ended        เอ๊นดิด

decided    ดิไซ’ดิด

 

Stress (การเน้นเสียง)

ในภาษาอังกฤษนั้น คำที่มีมากกว่าหนึ่งพยางค์ จะต้องมีอย่างน้อยหนึ่งพยางค์ที่เราออกเสียงดังกว่าหรือหนักกว่าพยางค์อื่นๆ เราเรียกการออกเสียงในลักษณะนี้ว่า stress (การเน้นเสียง) ซึ่งถือว่าเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุดในการออกเสียงภาษาอังกฤษ ในที่นี่จะใช้เสียงโทและเครื่องหมาย (’) แทนการเน้นเสียง ดังนี้

 

คำที่มี stress ที่พยางค์แรก เช่น

toilet            ท้อย’เล็ท    

happy            แฮ้พ’พี

 

คำที่มี stress ที่พยางค์ที่ 2 เช่น

station            สะเต๊’ชัน

computer        คอมพิ้ว’เทอะ

 

คำที่มี stress ที่พยางค์ที่ 3 เช่น

information        อินฟอเม้’ชัน

photography        โฟท้า’กระฟี

 

คำที่มีเสียงควบ ให้ stress ที่อักษรควบ เช่น

speak            สะปีค’

dragon        ดะแร้’กั่น

 

คำที่มี stress มากกว่า 1 พยางค์ เช่น

concentration        คัน’ซันทเร้’ชัน

 

คำบางคำสามารถเน้นเสียงได้หลายแบบ ขึ้นอยู่กับความหมาย เช่น

    present        เพร้’เซนทึ        (ของขวัญ, ปัจจุบัน)

    present        พรีเซ่น’ทึ        (นำเสนอ)

 

นามผสมหรือนามประสม ให้ออกเสียงเน้นที่นามตัวแรก เช่น

pineapple        ไพ้น’แนพเพิล

housewife        เฮ้าซ์’ไวฟึ

 

Intonation (การออกเสียงสูงต่ำ)

การออกเสียงสูงต่ำในกลุ่มคำหรือประโยคจะช่วยบอกให้ผู้ฟังทราบว่าผู้พูดกำลังพูดประโยคบอกเล่าหรือประโยคคำถาม การออกเสียงสูงต่ำมีลักษณะคร่าวๆ ดังนี้

 

ประโยคบอกเล่าและประโยคขอร้อง ให้ลงท้ายประโยคด้วยเสียงต่ำ เช่น

    She is my friend.        ชี้ อิส หม่าย เฟร็น

    

ประโยคคำถามแบบ yes/no questions ให้ออกเสียงสูงที่ท้ายประโยค เช่น

OK?                โอเค้?

Are you hungry?        อา ยู ฮังกรี๊?

Can you speak Thai?    แคน ยู สะพี้ค ไท้?

 

ประโยคคำถามที่ขึ้นต้นด้วย question words ให้ลงท้ายประโยคด้วยเสียงต่ำ เช่น

What is it?            ว้อท อิซ อิท?

Where are you from?    แว อ๊า ยู ฟรอม?

 

การตอบคำถาม ให้เน้นเสียง (stress) ที่คำสำคัญ (คำที่ขีดเส้นใต้) เช่น

    Are you a student?        

No, I’m not.            โน่ อาม น้อท

    What’s your name?

    My name is Marco.        มาย เนม อิส ม้าโค

    Where are you from?

    I’m from Thailand.        อาม ฟรอม ไท้แลนด