เคยไหม ไปอยู่ในห้องที่ไร้เสียงรถจากถนน ไร้เสียงจากผู้คน ไม่มีแม้แต่เสียงของธรรมชาติ ไม่มีสัญญาณจากเครื่องมือสื่อสารใด ๆ เงียบกระทั่งได้ยินเสียงหัวใจเต้น ณ ความเงียบนั้น ยังรับรู้ได้ซึ่งเสียงของความเงียบ แต่เสียงหนึ่งที่ผู้คนไม่มีวันได้ยิน หรือเขาอาจจะไม่สนใจจะได้ยิน นั่นคือ เสียงว่าเรารู้สึกอย่างไร 

การสื่อสารเป็นสิ่งพื้นฐานในชีวิตประจำวัน ผู้คนพูดคุยกัน รับฟังข้อมูลจากสื่อต่าง ๆ แลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันตลอดเวลา ซึ่งนั่นคือสิ่งธรรมดา แต่ความธรรมดานั้นกลับทำให้คนมองข้ามรายละเอียดไป มองข้ามความยิ่งใหญ่ของเครื่องมือที่เรียกว่าการ "ฟัง" ไป จนหลายครั้ง ทำให้คู่สนทนารู้สึกโดดเดี่ยว แม้จะคุยกันตรงหน้า แต่ในหัวใจกลับมีแต่ความเงียบ เหมือนพูดคุยอยู่กับความเงียบ

นั่นเกิดจากความอัตโนมัติของสมอง ที่เมื่อข้อมูลไหลเข้าหัวมา ก็จะใช้ประสบการณ์ส่วนตัวเข้าไปจับ ตีความ และพร้อมจะแนะนำหรือโต้แย้งสวนไปทันที ทั้งหมดเกิดขึ้นอย่างรวดเร็วในด้านของข้อมูล แต่น้อยคนนัก ที่จะใส่ใจฟังด้านของความรู้สึก

บางครั้ง เราแค่อยากระบายความรู้สึกของเราให้ใครสักคนฟัง

บางครั้ง เราไม่ได้ต้องการคำแนะนำใด ๆ

บางครั้ง เราต้องการคนที่ฟังมากกว่าหู คนที่ฟังแบบไม่ใช้ปาก คนที่ใช้หัวใจฟัง

"ขยะรกบ้านอีกละ" , "รถติดจัง" , "ทำไมต้องเจอคนร่วมงานแบบนี้ด้วย" , "แดดร้อนจะตายอยู่แล้ว" , "เบื่อจัง" และอีกมากมายที่ผู้คนได้พบเจอในแต่ละวัน ความอึดอัด คับข้องใจเหล่านี้ส่วนใหญ่เป็นความรู้สึก ความรู้สึกที่ไม่ต้องการตรรกะมาหักล้าง ว่าทำแบบนั้นสิ ทำแบบนี้สิ ทำไมไม่คิดอย่างนั้น ทำไมไม่คิดแบบนี้ เราแค่รู้สึกกับสิ่งนั้นตอนนั้น และระบายมันออกมา แต่คนรอบตัวต่างก็ต้องรีบแสดงความเห็น รีบตัดสิน  รีบตอบสนองด้วยปากของตัวเอง ไม่มีแม้แต่คนเดียวที่หยุด และรับฟัง ขอเพียงแค่รับฟังเท่านั้น ช่างหาได้ยากยิ่งนัก

หลายคนอาจจะรู้จักคำว่า การฟังอย่างลึกซึ้ง หรือ Deep Listening แต่มีกี่คนที่รู้จักและเคยฟังคนข้าง ๆ อย่างตั้งใจ

เพราะทุกวันนี้ คนเราเพียงแค่ "ได้ยิน" เสียงกัน แต่ไม่ได้ "ฟัง" กัน คนเรา "พูด" ใส่กัน แต่ไม่ได้ "คุย" กัน

ถ้าการพูดความรู้สึกออกไปไม่ได้ช่วยระบายสิ่งที่อยู่ในใจ แต่กลับโดนกด โดนผลักย้อนกลับมา จึงต้องหันไปหาตัวเลือกที่จะไม่พูด และสะสมความรู้สึกไว้ในใจ สุดท้าย สิ่งที่จะพูดคุยด้วยได้ คงมีแค่ความเงียบเท่านั้น