การเติบโตของวัฒนธรรมฮิปฮอปไม่ได้จำกัดอยู่แค่เฉพาะกลุ่มแล้ว เพราะตัวเลขทางการตลาดนั้นสูงขึ้นเรื่อย ๆ เมืองไทยเราจึงได้ใกล้ชิดกับวัฒนธรรมฮิปฮอปมากขึ้นจากการเติบโตของตลาดกลุ่มคนฟังฮิปฮอป ไม่ว่าจะเปิดไปช่องไหน รายการประกวดแข่งขันค้นหาสุดยอดแร็ปเปอร์ก็มีให้เราได้พูดถึงกันแทบทุกวัน จนทำให้หลาย ๆ คนสนใจที่จะอยากลองเป็นแร็ปสักท่อน เช่นเดียวกันกับ นิลโลหิต หรือ เกม-นภ หอยสังข์ ที่เขาก็เริ่มมาจากตรงนั้น แต่ชั่วโมงบินของเขาตอนนี้สูงเกินกว่าจะมองแค่ว่าอยากเป็นแร็ปเปอร์เพราะความเท่อีกแล้ว เพราะนิลโลหิตในวันนั้นไม่เหมือนนิลโลหิตในวันนี้   

Nil-LhoHitz
I Rap Therefore I’m

“แรก ๆ ผมก็คิดว่าเป็นแร็ปเปอร์มันเท่ดีครับ เพราะผมเป็นบีบอยมาก่อน
แล้วแร็ปเปอร์กับบีบอยมันก็วงการฮิปฮอปเหมือนกัน
ผมก็เลยอยากลองดูบ้างเหมือนคนทั่วไป การเป็นแร็ปเปอร์มันไม่เคยยากนะครับ
แต่การทำให้คนยอมรับว่าคุณเป็นแร็ปเปอร์ต่างหากที่มันยาก
เพราะใคร ๆ ก็แร็ปได้ แต่แร็ปดีมันอีกเรื่อง”                    

อย่าเป็นแร็ปเปอร์เพราะอยากเท่    

คำว่าการแร็ปได้กับแร็ปดี เป็นเหมือนจุดเปลี่ยนให้เขาหันมาทบทวนตัวเองว่าอยากเป็นแร็ปเปอร์แบบไหน ซึ่งก่อนที่เขาจะรู้ว่าแร็ปดีเป็นอย่างไร ก็ลองผิดลองถูกมาเยอะ

“คนอาจจะไม่ชอบผมนะ ตอนที่ผมแร็ปด่าคนอื่น ปั่นประสาท ไม่เคารพรุ่นพี่บ้างล่ะ แต่ผมก็ไม่เสียใจในสิ่งที่ผมทำมาหรอก คนจะชอบหรือไม่ชอบมันเป็นเรื่องของรสนิยม”

จากแร็ปเปอร์ที่ถูกแปะป้ายว่าเป็นแร็ปเปอร์สายปั่นและปากร้าย ตอนนี้นิลโลหิตกำลังตั้งคำถามกับการเขียนแร็ปของเขามากขึ้น เพราะการแร็ปไม่ใช่แค่งานอดิเรก แต่กลายมาเป็นอาชีพที่ส่งให้เขาเรียนจบด้วยเงินตัวเอง

“เมื่อก่อนผมทำเพลงตามอารมณ์ คิดอะไรได้ก็ทำเลยวันต่อวัน แต่ช่วงหลัง ๆ มา ความคิดในการทำเพลงมันเปลี่ยนไป เดี๋ยวนี้เวลาผมทำเพลงผมจะไม่สักแต่ทำ แต่จะคิดไปถึงตอนที่ทำเสร็จว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง จะมีผลต่อคนฟังยังไง เราต้องรับผิดชอบคนฟังด้วย ไม่ใช่ทำเพลงไป เผลอสร้างทัศนคติแย่ ๆ ให้คนฟังไป”

 

วงการฮิปฮอปคือผ้าขาวในที่มืด

ถึงแม้เราจะทำดีแค่ไหน สุดท้ายก็ต้องมีคนมองว่าผิด นิลโลหิตบอกกับเราว่า ถ้าจะมาเป็นแร็ปเปอร์ต้องเข้มแข็งให้มาก เพราะวงการนี้เหมือนผ้าขาวในที่มืด

“วงการฮิปฮอปสำหรับผมมันคือ ผ้าขาวในที่มืดครับ คนจะมองว่ามันขาวก็ได้ ดำก็ได้ขึ้นอยู่กับคนมอง แต่เราอย่าเพิ่งไปมองในส่วนที่สอง มองในส่วนที่หนึ่งคือ ลงมือทำก่อน”

 

ทัศนคติในการทำเพลงของเขาไม่ได้ได้มาในวันสองวันแน่นอน แต่เขาเรียนรู้มาตั้งแต่ ม. 5 จนตอนนี้โตเป็นคนวัยทำงานเต็มตัว ทั้งขาวและดำเขาเคยถูกคนภายนอกตัดสินมาแล้วทั้งนั้น แต่เขาก็ใช้ท่อนแร็ปอันเฉียบคม พิสูจน์ตัวเอง ปิดปากทุกเสียงวิจารณ์ให้สนิทจนเป็นที่ยอมรับ

“แร็ปเปอร์เป็นอาชีพที่ต้องใช้ใจรักมากนะครับ คุณต้องรักในอาชีพนี้ให้ได้ก่อน ต่อไปก็มุ่งมั่น ทำด้วยความรับผิดชอบและวางตัวให้เหมาะสมด้วย”

 

 

 

 

 

เกี่ยวกับนิลโลหิตที่น่ารู้    ♦  แม้เขาจะทำเพลงเป็นอาชีพ แต่เรียนจบคณะอุตสาหกรรมเกษตร    ♦  เขาเป็นหนึ่งในแร็ปเปอร์ ที่แทบจะไม่ใช้คำหยาบในการแร็ปเลย      ♦  “ไม่ได้คิดว่าจะนับกี่ครั้งที่พับ กี่ครั้งที่ยับ หรือนับกี่ครั้งที่ทรุด ไม่ได้คิดว่านี่ชีวิตจะพัก แต่เลือกจะนับเฉพาะแต่ครั้งที่ลุก”      เป็นท่อนแร็ปที่เขาภูมิใจที่สุด        ♦  เวลาที่เครียดเขาจะเลือกอยู่คนเดียวมากกว่าหาคนคุยด้วยเพราะเชื่อว่าต้องลุกด้วยตัวเองให้ได้ก่อน        ♦  เขาเริ่มต้นทำเพลงด้วย เพลงรัก แต่ทุกวันนี้การทำเพลงเกี่ยวกับสังคมเป็นสิ่งที่เขาอยากพูดถึงมากกว่า    ♦  สิ่งที่เขากลัวที่สุดคือ กลัวว่าวันหนึ่งเขาจะเบื่อการแร็ป

 

 

 

เรื่อง: วัลญา นิ่มนวลศรี

ภาพ: นิลโลหิต