2,305 Views
Favorite
เส้นแบ่งเขตแดนระหว่างประเทศแบ่งออกได้เป็น ๒ ประเภท คือ เส้นแบ่งเขตแดนบนบกหรือบนพื้นแผ่นดินประเภทหนึ่งและเส้นแบ่งเขตแดนทางทะเลอีกประเภทหนึ่ง
หลักนิยมในการแบ่งเส้นเขตแดนระหว่างประเทศบนบกหรือบนพื้นแผ่นดินนั้น คือ ใช้ลักษณะภูมิประเทศหรือสภาพธรรมชาติที่สามารถสังเกตได้ชัดเจนและถือเป็นสิ่งกีดขวางตามธรรมชาติ เช่น ภูเขาหรือทิวเขา แม่น้ำ นอกจากนี้ทะเลสาบ อ่าว ช่องแคบ ทะเลทราย หนอง และบึง หรือแม้แต่ป่าไม้ก็นำมาใช้เป็นเส้นแบ่งเขตแดนได้เช่นกัน โดยมีหลักเกณฑ์ตามที่นิยมกันตามหลักกฎหมายระหว่างประเทศ เช่น ถ้าเป็นทะเลสาบให้ถือเส้นกึ่งกลางเป็นเส้นแบ่งเขตแดน ส่วนช่องแคบก็ถือหลักเกณฑ์เดียวกับแม่น้ำ สำหรับอ่าวให้พิจารณาจากขนาดความกว้างของปากอ่าว กล่าวคือ ถ้าเป็นอ่าวขนาดเล็กที่มีความกว้างของปากอ่าวไม่เกิน ๖ ไมล์ทะเล ก็ให้อยู่ในอำนาจอธิปไตยของรัฐเจ้าของอ่าว ส่วนอ่าวที่มีความกว้างมากกว่า ๖ ไมล์ทะเล ก็ขึ้นอยู่กับความตกลงระหว่างกันเว้นแต่จะถือได้ว่าเป็นอ่าวประวัติศาสตร์ที่อยู่ในความครอบครองของรัฐหนึ่งรัฐใดมาเป็นเวลาช้านานก็ให้ถือเป็นดินแดนส่วนหนึ่งภายใต้อำนาจอธิปไตยของรัฐนั้น ดังเช่นอ่าวไทยของประเทศไทยเฉพาะส่วนของอ่าวไทยตอนบนซึ่งเป็นน่านน้ำเหนือเส้นที่ลากเชื่อมต่อระหว่างบ้านแสมสารในตำบลแสมสาร อำเภอสัตหีบ จังหวัดชลบุรี กับบ้านห้วยทรายเหนือ ตำบลหินเหล็กไฟ อำเภอหัวหิน จังหวัดประจวบคีรีขันธ์ ที่เรียกกันว่าอ่าวรูปตัว "ก" ถือเป็นอ่าวประวัติศาสตร์ของประเทศไทยซึ่งเป็นที่ยอมรับกันเป็นสากล
ตามหลักนิยมแล้วใช้วิธีการทางเรขาคณิตโดยอาศัยละติจูดและลองจิจูดเป็นหลักสำคัญเพราะในทะเลเป็นพื้นที่ที่ไม่มีลักษณะทางธรรมชาติที่สังเกตได้ชัดเจนจึงต้องอาศัยหลักการทางเรขาคณิตดังกล่าว อย่างไรก็ดีอาณาเขตทางทะเลนับว่ามีความสำคัญต่อรัฐหรือประเทศเจ้าของชายฝั่งไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าอาณาเขตส่วนที่เป็นพื้นแผ่นดิน ทั้งนี้เนื่องจากทะเลเป็นแหล่งที่อุดมไปด้วยทรัพยากร ธรรมชาติทั้งที่มีชีวิตและไม่มีชีวิตและมีความสำคัญต่อรัฐหรือประเทศชายฝั่งในด้านการเดินเรือ ด้านความมั่นคง และด้านการค้นคว้าการวิจัยทางวิทยาศาสตร์ อีกนานัปการ
