ระนาดทุ้มลูกระนาดเหมือนระนาดเอกแต่ใหญ่และยาวกว่ามี ๑๗ ลูก รางที่แขวนนั้นด้านบนโค้งขึ้นแต่ด้านล่างตรงขนานกับพื้นราบมีเท้าเล็ก ๆ ตรงมุม ๔ เท้า ไม้ตีใช้แต่ไม้นวม
การเทียบเสียงระนาดเอกและระนาดทุ้มเมื่อต้องการให้สูงต่ำใช้ขี้ผึ้งผสมกับผงตะกั่วติดตรงหัวและท้ายด้านล่างถ่วงเสียงตามต้องการ

ระนาดเอกเหล็กลูกระนาดทำด้วยเหล็กวางเรียงบนรางไม่ต้องเจาะรูร้อยเชือกมี ๒๐ ลูก หรือมากกว่านั้นถ้าลูกระนาดทำด้วยทองเหลืองก็เรียกว่าระนาดทอง

ระนาดทุ้มเหล็กเหมือนระนาดเอกเหล็กทุกประการนอกจากลูกระนาดใหญ่และยาวกว่า มี ๑๗ ลูก ถ้าทำด้วยทองเหลืองก็เรียกระนาดทุ้มทอง

การเทียบเสียงระนาดเอกเหล็กและระนาดทุ้มเหล็กนี้ใช้ตะไบถูหัวท้ายด้านล่างและท้องลูกระนาดไม่ใช้ขี้ผึ้งผสมผงตะถั่วติดเมื่อต้องการให้ลูกไหนเสียงสูงขึ้นก็ตะไบหัวหรือท้ายให้บางถ้าต้องการให้ต่ำก็ตะไบท้องให้บาง

ฆ้องทำด้วยโลหะเป็นแผ่นกลมตรงกลางมีปุ่มกลมนูนขึ้นสำหรับตีขอบนอกหักมุมลงรอบตัวเป็นรูปเหมือนฉัตรฆ้องมีหลายชนิด คือ 

ฆ้องโหม่งเป็นฆ้องขนาดเขื่องขนาดตั้งแต่เส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ ๓๐ เซนติเมตร ถึง ๔๕ เซนติเมตร โดยปกติใช้แขวนไม้ขาหยั่ง ๓ อัน หรือทำเป็นรูปอย่างอื่นตีด้วยไม้ซึ่งพันด้วยผ้าเป็นปุ่มตอนปลายเสียงดังโหม่ง - โหม่ง จึงเรียกชื่อตามเสียง

ฆ้องวงใหญ่มี ๑๖ ลูก ขนาดลดหลั่นกันไปตามลำดับลูกต้นขนาดใหญ่เสียงต่ำอยู่ทางซ้ายของผู้ตีลูกยอดขนาดเล็กเสียงสูงอยู่ทางขวาของผู้ตีทุกลูกผูกบนร้านซึ่งทำเป็นวงรอบตัวคนตีเว้นด้านหลังไว้ผู้ตีนั่งในกลางวงตีด้วยไม้ที่ทำด้วยแผ่นหนังหนาตัดเป็นวงกลมมีด้ามเสียบตรงรูกลางแผ่นหนัง

ฆ้องวงเล็กรูปร่างลักษณะเหมือนฆ้องวงใหญ่แต่มีขนาดเล็กกว่าเท่านั้นมีจำนวนลูกฆ้อง ๑๘ ลูก 

การเทียบเสียงฆ้องวงใหญ่และฆ้องวงเล็กนี้ใช้ขี้ผึ้งผสมกับผงตะกั่วติดตรงด้านล่างของปุ่มฆ้องเพื่อให้ได้เสียงสูงต่ำตามต้องการ

ฉิ่ง ทำด้วยโลหะหล่อหนารูปเหมือนฝาชีปากกว้างประมาณ ๖ เซนติเมตร มีรูตรงกลางสำหรับร้อยเชือกสำรับหนึ่งมี ๒ อัน เรียกว่าคู่ตีให้ทางปากเข้ากระทบประกบกันดัง ฉิ่ง - ฉับ

ฉาบทำด้วยโลหะหล่อบางกว่าฉิ่งรูปเหมือนฉิ่งแต่มีชานต่อออกไปรอบตัวสำรับหนึง มี ๒ อัน เรียกว่าคู่เหมือนกันฉาบนี้มี ๒ ขนาด อย่างเล็กขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ ๑๓ เซนติเมตร เรียกว่า "ฉาบเล็ก" อย่างใหญ่ขนาดเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ ๒๕ เซนติเมตร เรียกว่า "ฉาบใหญ่

กลองทัดเป็นเครื่องตีที่ทำด้วยไม้ท่อนกลึงให้ได้รูปและสัดส่วนภายในขุดเป็นโพรงขึงหน้าทั้งสองข้างด้วยหนังวัวหรือหนังควายตรึงด้วยหมุด (เรียกว่าแส้) ขนาดหน้ากลองเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ ๔๖ เซนติเมตรเท่ากันทั้งสองหน้าตัวกลองยาวประมาณ ๕๑ เซนติเมตร มีหูสำหรับแขวนเรียกว่าหูระวิง ๑ หู ชุดหนึ่งมี ๒ ลูก ลูกเสียงสูงเรียกว่าตัวผู้ ลูกเสียงต่ำเรียกว่าตัวเมียก่อนจะใช้ต้องติดข้าวสุกผสมกับขี้เถ้าบดให้เข้ากันติดตรงกลางหน้าล่างซึ่งไม่ได้ใช้ตีเพื่อให้เสียงนุ่มนวลขึ้นใช้ตีด้วยไม้ท่อนยาวประมาณ ๕๐ เซนติเมตร

กลองแขกเป็นกลองที่มีรูปร่างยาวประมาณ ๕๗ เซนติเมตร ขึงหน้าด้วยหนังแพะหรือหนังลูกวัวหน้าข้างหนึ่งใหญ่กว้างประมาณ ๒๐ เซนติเมตร เรียกว่า "หน้ารุ่ย" หน้าข้างเล็กกว้าง ประมาณ ๑๗ เซนติเมตร เรียกว่า "หน้าต่าน" มีสายโย่งเร่งเสียงถึงกันทั้งสองหน้าห่าง ๆ ทำด้วยหวายผ่าซีกและอีกเส้นหนึ่งพันยึดสายเป็นคู่ ๆ รอบกลองเรียกว่า รัดอกสำรับหนึ่งมี ๒ ลูก ลูก เสียงสูงเรียกว่าตัวผู้ ลูกเสียงต่ำเรียกว่าตัวเมีย ใช้ตีด้วยมือทั้งสองหน้า

โทน เป็นเครื่องตีที่ขึงหนังหน้าเดียวรูปร่างตอนต้นโตแล้วค่อยเรียวลงไปตอนสุดผายออกนิดหน่อยมีสายโยงเร่งเสียงจากหน้ามาถึงคอซึ่งมีอยู่ ๒ อย่างคือโทนมโหรีกับโทนชาตรีรูปร่างลักษณะต่างกันเล็กน้อย

โทนมโหรีสำหรับใช้ในวงมโหรีในสมัยโบราณเรียกว่า "ทับ" จึงได้เรียกทั้งสองชื่อติดกันว่า "โทนทับ" ตัวโทนทำด้วยดินเผาสายโยงเร่งเสียงมักใช้ไหมหรือเอ็น (อย่างสายซอ) หรือด้ายขึงหน้าด้วยหนังแพะหรือหนังลูกวัวหรือหนังงูเหลือม

โทนชาตรีตัวโทนทำด้วยไม้สายโยงเร่งเสียงมักจะใช้หนังขึงหน้าด้วยหนังลูกวัวโดยมากทางภาคใต้มักใช้ขนาดใหญ่ส่วนภาคกลางใช้ขนาดย่อมกว่า

รำมะนาเป็นเครื่องตีที่ขึงหนังหน้าเดียวรูปร่างแบน (หรือสั้น) มี ๒ อย่าง คือ รำมะนา ลำตัดและรำมะนามโหรี รำมะนาตัดนั้นมีขนาดใหญ่แต่จะไม่พูดถึงเพราะมิได้อยู่ในวงดนตรีจึงกล่าวแต่เฉพาะรำมะนาที่ใช้ในวงมโหรีเท่านั้น

รำมะนาในวงมโหรีขึงหน้าด้วยหนังลูกวัว ตรึงด้วยหมุดตัวกลองสั้นกลึงให้ทางปากสอบเข้ามีเส้นเชือกควั่นเป็นเกลียวยัดหนุนริมหน้าภายในสำหรับหมุนให้หน้าตึงขึ้นเรียกว่า "สนับ"

ตะโพนเป็นเครื่องตีที่ขึงหนัง ๒ หน้าตัวหุ่นทำด้วยไม้ตรงกลางป่องภายในขุดเป็นโพรงหนังที่ขึงหน้าเจาะรูรอบมีเส้นหนังเล็ก ๆ ควั่นเป็นเกลียวถักเรียกว่า "ไส้ละมาน" ใช้หนังตัดเป็นแถบเล็ก ๆ เรียกว่า "หนังเรียด" ร้อยไส้ละมานโยงทั้งสองหน้าเร่งเสียงตามต้องการตรงกลางมีหนังเรียดพันเป็น "รัดอก" วางนอนบนเท้าซึ่งทำด้วยไม้เข้ารูปกับหน้าตะโพนหน้าใหญ่เรียกว่า "หน้าเท่ง" หน้าเล็กเรียกว่า "หน้ามัด" เวลาจะตีต้องติดข้าวสุกผสมกับขี้เถ้าทางหน้าเท่งถ่วงเสียงให้พอเหมาะ

เครื่องเป่า  เครื่องดนตรีไทยที่ใช้ลมเป่าแล้วดังเป็นเสียงนั้นแบ่งออกได้เป็น ๒ ประเภท ประเภทหนึ่งต้องมีลิ้นที่ทำด้วยใบไม้หรือไม้ไผ่หรือโลหะสอดใส่เข้าไว้เมื่อเป่าลมเข้าไปลิ้นก็จะเต้นไหวให้เกิดเสียง เรียกว่า "ปี่" อีกประเภทหนึ่งไม่มีลิ้นแต่มีรูบังคับทำให้ลมที่เป่าหักมุมแล้วเกิดเป็นเสียงขึ้นเรียกว่า "ขลุ่ย" ทั้งปี่และขลุ่ยลักษณนามเรียกว่า "เลา" ซึ่งมีอยู่หลายประเภทแต่จะกล่าวเฉพาะที่ควรรู้เท่านั้น คือ ปี่ในทำด้วยไม้ชิงชังหรือไม้พะยูงกลึงให้ป่องกลางและบานปลายทั้ง ๒ ข้างเล็กน้อย เจาะเป็นรูกลวงภายในมีรูสำหรับปิดเปิดนิ้วให้เป็นเสียงสูงต่ำเจาะที่ตัวปี่ ๖ รู ๔ รูบนเรียงตามลำดับแล้วเว้นห่างพอควรจึงถึง ๒ รูล่าง ลิ้นปี่ทำด้วยใบตาลตัดกลมมนซ้อน ๔ ชั้น ผูกติดกับหลอดโลหะที่เรียกว่า "กำพวด" สอดกำพวดเข้าในรูปี่ด้านบนแล้วจึงเป่า ที่เรียกว่าปี่ในนี้มาเรียกกันเมื่อมีปี่รูปร่างอย่างเดียวกัน แต่ขนาดต่างกันเกิดขึ้น คือ ปี่ที่ย่อมกว่าปี่ใน เล็กน้อยเรียก "ปี่กลาง" และปี่ขนาดเล็กเรียกว่า "ปี่นอก"   ปี่ไฉนเป็นปี่ที่มี ๒ ท่อน สวมต่อกันมีรูปเหมือนดอกลำโพงยาวประมาณ ๑๙ เซนติเมตร บรรเลงร่วมกับกลองชนะในงานพระบรมศพพระศพเจ้านายหรือศพที่ได้รับพระราชทานเกียรติยศ ปี่ชวารูปร่างเหมือนปี่ไฉนแต่ใหญ่กว่ายาวประมาณ ๓๙ เซนติเมตร บรรเลงร่วมในวงเครื่องสายปี่ชวาและปี่พาทย์นางหงส์ ขลุ่ยเป็นเครื่องเป่าที่ไม่มีลิ้นทำด้วยไม้รวก (ที่ทำด้วยไม้ชิงชังหรืองาช้างก็มี) มีรูสี่เหลี่ยมผืนผ้าอยู่ด้านใต้ซึ่งทำให้ลมหักมุมลงเรียกว่ารูปากนกแก้ว รูที่สำหรับปิดเปิดนิ้วบังคับเสียงสูงต่ำอยู่ด้านบน ๗ รู และด้านล่างเรียกว่ารูนิ้วค้ำอีก ๑ รู ด้านขวามีรูสำหรับปิดเยื่อ (เยื่อ ในปล้องไม้ไผ่หรือเยื่อหัวหอม) เพื่อให้เสียงแตก (เมื่อต้องการ) ขลุ่ยรูปร่างอย่างเดียวกันนี้มี ๓ ขนาด คือ "ขลุ่ยหลิบ" ขนาดเล็ก มีเสียงสูงยาวประมาณ ๓๖ เซนติเมตร "ขลุ่ยเพียงออ" ขนาดกลางเสียงระดับกลางยาวประมาณ ๔๕ เซนติเมตร และ "ขลุ่ยอู้" ขนาดใหญ่ มีเสียงต่ำยาว ประมาณ ๖๐ เซนติเมตร