the subject : 15 years old Effect

เรื่อง: ศรินทร เอี่ยมแฟง ภาพ: ศรินทร เอี่ยมแฟง และ เชิดพิพัฒน์ วัฒนวิกกิจ

ตอนอายุ 15 คุณกำลังทำอะไรอยู่ ?
ความสุขในตอนนั้นของคุณคืออะไร ?
ความฝันของคุณกว้างไกลแค่ไหน ?
ตอนนี้คุณอาจจะยังอายุไม่ถึง 15...กำลัง 15...เลย 15 มานิดหน่อย หรือต้องย้อนเวลากลับไปนานเชียว
ช่วงชีวิตที่เริ่มเปลี่ยนแปลงจากเด็กมาเป็นวัยรุ่น กับการตัดสินใจครั้งสำคัญครั้งแรก และการตัดสินใจอีกหลายครั้งเมื่อเติบโตขึ้น สร้างให้ตัวคุณเป็นคนยังไงในวันนี้ มานั่งไทม์แมชีนทบทวนไปด้วยกัน
 

	"ปีที่แล้วย่ำแย่มาก ผมโดนไล่ออกจากโรงเรียน แม่ให้อยู่แต่ในบ้าน ลดเงินให้เหลือวันละ 40 บาท มันเบื่อ วันเวลาเหมือนย้อนกลับมาเหมือนเดิม ตื่น 4 โมงแล้วก็ตื่น 4 โมงไปเรื่อยๆ  เวลาเห็นเพื่อใส่ชุดนักเรียน ผมรู้สึกว่าทำไมกูพลาดวะ ไม่งั้นป่านนี้ผมอยู่ ม.4 แล้ว ถ้าได้ย้อนเวลากลับไปผมจะตั้งใจเรียน ผมอยากเรียนต่อด้านช่างหรือไม่ก็เป็นนายร้อยไปเลย" ลี-ศุภชัย คุปตะศิริ 16 ปี ม.3 โรงเรียนศรีอยุธยา
"ก็รู้สึกว่ามันต้องโตแล้วนะ แต่เป็นช่วงที่เราไม่สนใจอะไรเลยแม้แต่เรื่องเรียน ต้องเลือกแผนการเรียนก็ไม่รู้จะเรียนสายไหนดี เพราะเราติดเกม เล่น Ragnarok ตั้งแต่ 12-13 พ่อแม่ก็ไม่ว่าแถมเอาข้าวเอาน้ำไปส่งที่ร้านเกม ตอนนี้รู้สึกว่าบางอย่างเราก็ไม่ควรทำ เช่น ติดเกม ถ้าไม่ติดเกมเราก็จะมีเวลาให้กับครอบครัว กับเพื่อนได้มากขึ้น เกรดก็ตก เพื่อนข่วงนั้นก็ไม่มีเลย" ตรา-ณัฐชานันท์ สิทธิกุลพรชัย 23 ปี ปี 5 คณะศึกษาศาสตร์ จิตวิทยาการแนะแนว มศว
	"ตื่นเต้นนะเหมือนเราโตแล้ว มีบัตรประชาชนเหมือนพี่ ช่วงนั้นกำลังเลือกสาขาเรียนต่อ เรากังวลมากด้วยความที่เคยเรียน EP (หลักสูตรโปรแกรมภาษาอังกฤษ) มา ปกติโรงเรียนจะต่อ EP ให้เลยตอน ม.ปลาย แล้วอยู่ดี ๆ ก็ไม่มี เราก็เลยไม่เรียนแต่ก็ได้สนิทกับเพื่อน ๆ ในห้อง ด้วยความที่โรงเรียนไม่มี EP เราเลยไม่กระเสือกกระสน มองย้อนกลับไปก็เสียใจนะที่ไม่รับผิดชอบตัวเอง ไม่ยอมรักษาความรู้ภาษาอังกฤษไว้ ตอนนั้นภาษาอังกฤษดีมาก ฟังพูดอ่านเขียนได้ ตอนนี้ไม่ได้เลย พอจะไปเรียนต่อที่อังกฤษ ต้องมาเริ่มใหม่หมด" กระเต๊าะ-ภัทราวัลย์ วิเศษะภูติ 23 ปี ปี 5 คณะครุศาสตร์ เอกจิตวิทยาการปรึกษา การแนะแนว จุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย
"ผมเป็นเด็กเนิร์ด ใส่แว่น รีบไปโรงเรียนเร็วจะได้ไปนั่งหน้าสุด แม่จะซื้อหนังสือให้เดือนละสองเล่ม นั่นทำให้ผมรักการอ่าน ชอบอ่านหนังสือ บ้านผมอยู่อำเภอสัตหีบ ชลบุรี ช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อว่าจะไปสอบ ม.4 ที่ไหนดี ผมสอบติดทุน พสวท. แต่มีข้อแม้คือต้องไปเรียนอีกจังหวัดหนึ่ง ผมตัดสินใจเองว่าจะไม่ไป มานึกดูก็เสียดาย ถ้าเราได้ทุนมันจะเท่ และจริง ๆ เราก็อยากเป็นครูอยู่แล้ว แต่พอเราอยู่ที่โรงเรียนเดิม เราก็มีเพื่อน พอกลับบ้านเราก็ยังมีเพื่อนอยู่ที่สัตหีบ" น๊อต-โสมนัส จันทรสอาด 27 ปี ติวเตอร์
	"แม่ต้องย้ายไปทำงานต่างจังหวัด ก็เลยออกจากโรงเรียนไปเป็นผู้ช่วยกุ๊กกับแม่ เตรียมของ หั่นผัก ล้างผัก มันต่างกับเรียนหนังสือนะ เพราะไปเรียนเราได้เจอเพื่อน ๆ ก็รู้สึกว่าทำไมผู้ใหญ่ไม่เหมือนเด็ก ตอนนั้นอยากเรียนมากกว่า แต่มันก็เป็นสถานการณ์ทางบ้าน เดี๋ยวนี้หนูมาช่วยแม่ชงกาแฟ แต่ไม่ค่อยชอบเจอคน ไม่ชอบประจันหน้ากับลูกค้า ชอบอยู่หลังครัวมากกว่า หนูคิดว่าตัดสินใจถูกที่ได้มาช่วยแม่หาเงิน แบ่งเบาภาระ เราได้รู้ว่าแม่ลำบากแค่ไหน ตอนนี้เรียนจบ กศน ม.6 แล้ว ถ้ายังเรียนหนังสืออยู่ เราก็แค่จะติดเพื่อนมากกว่า" เอิน-ทวีบุญ บุญทวี 18 ปี ลูกจ้างร้านกาแฟ "ป้าเป็นเด็กบ้านนอก อยู่สุรินทร์ พอจบ ป.6 ก็ช่วยแม่ทำนา ทุกอย่างขึ้นอยู่กับพ่อแม่หมด ขอไปดูหนังก็ไม่ได้ ไปงานวัดก็ต้องไปกับแม่ แม่บอกว่าให้อายุ 20 ก่อน ความฝันของเราคืออยากมากรุงเทพฯ อยากได้ตังค์ ทำอะไรก็ได้ ก็มาทำงานโรงงานที่กรุงเทพฯ ตอนอายุ 19 การศึกษาสำคัญมาก เราน่าจะเรียน ไขว่คว้าให้ได้มากกว่านี้ ชีวิตเราจะได้ไม่เป็นแบบนี้พอมาถึงอายุขนาดนี้ ช่วงที่เข้ามาทำงานที่กรุงเทพฯ เราน่าจะเรียนศึกษาผู้ใหญ่" วรวรรณ์ บรรยาย 49 ปี ลูกจ้างร้านกาแฟ

"ทั้งกินเหล้า สูบบุหรี่ ตีกัน ไม่ได้คิดอะไรนอกจากสนุกกับชีวิต แต่ก็ไม่ลืมว่าหน้าที่หลักคือต้องเรียนหนังสือให้จบ ทำตามค่านิยมสมัยนั้น คือต้องเรียนสายวิทยาศาสตร์ จบมาเป็นหมอ เป็นวิศวกร

เราอยากลองกลับไปมุ่งมั่นกับความฝันที่อยากเป็นวิศวกรดูสักครั้ง ส่วนเรื่องนอกลู่นอกทางมันเป็นประสบการณ์ของชีวิต สอนให้เรารู้จักชีวิตที่หลากหลาย อีกอย่างเราได้ช่วยพ่อแม่ตามสมควร ที่บ้านเปิดร้านขายยาดอง เราจะเป็นคนปิดร้าน เทขยะ เทกระโถนเสมหะของลูกค้า ถ้าเห็นพ่อแม่ทำเรายอมไม่ได้เด็ดขาด ถึงจะเป็นเรื่องเล็กน้อยก็เป็นสิ่งที่เด็กคนหนึ่งภูมิใจมาก

ทุกวันนี้เราพอใจกับชีวิตของเรา เมื่อตัดสินใจแล้วก็ยอมรับในสิ่งที่เป็นอยู่ ตอนนี้มีชีวิตที่ดี ครอบครัวที่สมบูรณ์ เกษียณไปก็ดูแลตัวเอง พอมองย้อนกลับไปก็เลยไม่รู้สึกว่าอยากกลับไปแก้ไขอะไรอีก"

โกวิท สุขาภิรมย์ 59 ปี
ผู้บริหารสายงานตรวจสอบ (Audit)

"ตอนอายุ 15 เพิ่งจบ ม.6 ถ้าสมัยนี้ก็คง ม.4 เราชอบอ่านหนังสือ เขียนกลอน เขียนเพลง วาดภาพประกอบ แต่แม่ไม่เห็นด้วย ชี้ให้ดูพวกเรียนศิลปะว่ามีแต่ผอม ๆ ติดฝิ่น สุดท้ายไม่ได้เถียงอะไรก็เลยเรียนต่อเตรียมอุดม ม.7-ม.8 ระหว่างนั้นอาพาไปสอบเตรียมทหารสองรอบ เราไม่ได้อยากเรียน ไม่เคยซ้อมวิ่งแต่ไปซ้อมรำกลองยาวตลอด สุดท้ายก็สอบพละไม่ผ่านทั้งสองรอบ ในที่สุดก็จบ ม.8 แล้วว่างยาว

นั่นทำให้คิดได้ว่าเราจะอยู่แบบนี้ไม่ได้แล้ว เราเป็นพี่คนโต เป็นผู้ชายคนเดียวต้องดูแลน้อง ก็เลยหันมาตั้งใจเรียนกวดวิชา ซ้อมโหนบาร์ วิดพื้น จนสอบติดเตรียมทหารและเลือกเป็นตำรวจจนเกษียณอายุ

ถ้ามองย้อนกลับไป ตอนสอบเตรียมทหารน่าจะตั้งใจตั้งแต่แรก เราอ้างว่าไม่อยากเรียนเลยไม่ใส่ใจ เสียเวลาไปถึงสองปี ไม่ได้เสียดายที่ไม่ได้เรียนศิลปะ ความฝันยังคงเป็นความฝัน ไม่ใช่ว่าไม่ได้แล้วจะไม่ทำ แล้วก็เลิก แล้วก็จบ แต่เราต้องอยู่กับความเป็นจริงให้ได้ ผมไปอยู่ที่ไหนผมทำทุกอย่างเต็มที่ เพราะถ้ายังไม่ตายสักวันความฝันอาจจะได้ทำ ปัจจุบันผมแต่งเพลง แต่งกลอน วาดรูป ทำสวน อย่างที่เคยต้องการ"

พล.ต.ต. สุรศักดิ์ สุทธารมณ์ 70 ปี