4,408 Views
Favorite
ฉันเป็นคนที่รัก การเต้น มากกกกกกก แต่ก็ไม่เคยแสดงออกมาให้ใครรู้เลย เพราะฉันไม่กล้าพอที่จะทำแบบนั้น... ได้แต่แอบฝึกเต้นอยู่คนเดียวและนั่งฝันว่าอยากจะเต้นบนฟลอร์เต้นรำใหญ่ ๆ ที่มีคนดูเยอะ ๆ มีเสียงปรบมือดัง ๆ...
เคยคิดว่าตัวเองเกิดมาเพื่อมัน เกิดมาเพื่อเต้น! (ขนาดนั้นเลยแหละ5555)
ฉันวาดฝันไว้กับสิ่ง ๆ นี้มากมายและมันสวยงามเสมอในความคิดของฉัน และเมื่อโตขึ้นฉันเริ่มมีความคิดที่จะจริงจังกับการเต้นมากขึ้น ไม่ใช่แค่เต้นเล่น ๆ ไปวัน ๆ อีกแล้ว ฉันจึงตัดสินใจไปเรียนเต้นอย่างจริงจัง เริ่มที่จะขึ้นเต้นโชว์ตามงานโรงเรียนบ้างบางครั้ง ทุกอย่างดูจริงจังมากขึ้น เริ่มได้รู้จักสังคมทางนี้ว่าจริง ๆ แล้วมันเป็นอย่างไร และไม่นานมันก็ทำให้ฉันได้รู้ว่า....มันไม่ง่ายเลย กับสิ่งที่รักสิ่งนี้ของฉัน! เพราะฉันได้พบผู้คนได้เจอนักเต้นมากมายและฉันต้องเต้นร่วมกันคนอื่น ๆ ทั้ง ๆ ที่เคยคิดว่ามันง่าย คิดว่าตัวเองทำได้อยู่แล้ว คิดว่าตัวเองรู้มากพอในสิ่ง ๆ นี้ แต่เมื่อฉันมาอยู่ร่วมกับคนอื่น ๆ มันทำให้ฉันรู้สึกว่า...ฉันแทบไม่รู้จักมันเลย เพราะมีคนมากมายรู้จักมันดีกว่าฉัน และทำมันได้ดีกว่าฉัน เคยคิดว่าตัวเองจะรับมือได้ แต่สุดท้ายแล้ว...ฉันก็ทำไม่ได้สักอย่าง รอบตัวฉันมีแต่คนเก่ง ๆ นั่นทำให้ฉันเริ่มกดดันตัวเอง อุปสรรคมากมายวิ่งเข้ามาทับถมฉัน โลกของฉันดูแคบลงถนัดตาเมื่อเทียบกับสิ่งภายนอกที่ฉันเจอ
ทุกอย่างในช่วงนั้นทำให้ฉันรู้สึกท้อมาก มันรู้สึกเหนื่อยมากจนร้องไห้ ได้แต่ตัดพ้อว่าแม้แต่ที่รักที่สุดก็ทำมันออกมาแย่ ความรู้สึกตอนนั้นคือไม่อยากเต้นแล้ว ฉันจึงตัดสิน เลิกเต้น ลองไปทำอะไรใหม่ ๆ และมันก็ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นมาได้มากจริง ๆ แต่กับรู้สึกเหมือนชีวิตขาดอะไรไป มันเหมือนมีความสุขไม่สุด จนทำให้ต้องคิดทบทวนตัวเองว่าจริง ๆ แล้วต้องการอะไร...
ถึงตอนนั้นมันจะเหนื่อยที่ต้องพยายามมากกว่าคนอื่น ถึงตอนนั้นมันจะเจ็บตัวแทบตายเวลาซ้อมเต้น ถึงจะเจอคำวิจารณ์ติชมมากมายจนท้อบ้าง แต่ฉันก็ยังมีความสุขที่เต็มใจจะทำมัน เพราะทุกครั้งที่ขยับร่างกายไปตามเสียงเพลง ทุกความไม่สบายใจก็จะสลายหายไป จะมีแค่ตัวฉันอยู่กับตัวเองเท่านั้น...
และฉันก็คงลืมไปด้วยว่าทุกคนที่เต้นเก่ง ๆ พวกเขาก็ผ่านการฝึกซ้อมกันมาก่อนทั้งนั้น เป็นฉันเองที่ขี้ขลาด เป็นตัวฉันเองที่หลงลืมความสำคัญของมันไป โดนอะไรมากระทบหน่อยก็ท้อก็ยอมแพ้ ยอมแพ้ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยคิดสู้เพื่อตัวเองเลยสักครั้ง
ฉันจะกลับไปทำมันอีกครั้งจะพยายามมากขึ้น และจะสัญญากับตัวเองว่า ตราบใดที่ยังหายใจอยู่ยังมีแรง ร่างกายครบสามสิบสอง ขาไม่ได้หัก ก็จะเต้นแบบนี้ไปเรื่อย ๆ
เพราะถึงฉันจะเจ็บตัวมามากกับการเต้น แต่จะเจ็บใจมากกว่านี้แน่ ๆ ถ้าไม่ได้เต้น สุดท้ายแล้ว...ฉันคงไม่ได้เกิดมาเพื่อเต้นจริง ๆ นั่นแหละ...ฉันก็แค่เลือกทำในสิ่งที่ฉันมีความสุขก็เท่านั้นเอง
และทุก ๆ อย่างก็ทำให้ฉันได้ตระหนักถึงความจริง 3 อย่าง คือ...
ความจริงข้อที่1: คุณไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวบนโลกนี้ นั่นหมายถึง คุณจะต้องอยู่ร่วมทำงานกับคนอื่น ๆ ให้เป็นและรับฟังความคิดเห็นคนอื่นให้ได้
ความจริงข้อที่2: คุณจะได้รู้จักกับ ความกดดัน ที่แท้จริง ให้เตรียมรับมือกับมัน เพราะเมื่อคุณก้าวเท้าเข้าไปในสังคมใดสังคมหนึ่ง คุณจะรู้ว่ายังมีคนที่เก่งกว่าคุณอีกมากมาย และเรื่องที่คุณเคยรู้นั้น จะกลับกลายเป็นเรื่องเล็ก ๆ ที่เล็กเท่าอะตอมเลยก็ว่าได้ เมื่อเทียบกับสิ่งที่คุณยังไม่รู้
และ ความจริงข้อที่3: มันไม่ง่ายเหมือนที่คิดไว้ เมื่อภาพในฝันอะไร ๆ ก็ดูง่ายไปหมด...และที่มันดูง่ายเพราะคุณไม่เคยออกมาเจอเรื่องยาก ๆ ในชีวิตจริงเลยต่างหาก เมื่อคุณคิดว่าคุณเก่งแล้ว คุณทำได้ตั้ง 10 อย่าง แต่ในเป็นความจริง ก็จะมีอีก 100 อย่างที่คุณทำไม่ได้ และเมื่อคุณทำได้ 100 อย่าง ก็จะมีอีกหนึ่งล้านอย่างที่คุณยังทำไม่ได้
ถามว่า จุดสิ้นสุดมันอยู่ตรงไหนหรอ?
คำตอบคือ ไม่มี
นั่นหมายถึง คุณจะต้องพัฒนาตัวเองไปเรื่อย ๆ
