นิทานเรื่อง ใต้ปีก

กาลครั้งหนึ่งในป่าใหญ่ มีลูกนกอยู่ตัวหนึ่งอาศัยอยู่ในครอบครัวนก ลูกนกเป็นเพียงแค่นกตัวเล็กๆ ในขณะที่พ่อและแม่ของมันนั้น เป็นนกที่ใหญ่มาก (ก็แน่ล่ะ มันเป็นลูกนกนี่นา)

ทุกๆ ครั้ง เวลาที่มันออกหากิน หรือไปเที่ยวเล่น หากมีผู้ล่า หรือมนุษย์ที่จะมาจับมัน มันจะรีบบินหนีไปซ่อนใต้ปีกพ่อแม่นกเสมอ เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า จนกระทั่งวันหนึ่ง

“โอ๊ย เบื่อแล้ว ไม่อยากมาคอยบินหลบแบบนี้อีกแล้ว” ลูกนกบ่นขึ้นมา
พ่อนกได้ยินบอกว่า “ไม่เห็นเป็นไรเลย พ่อก็ไม่ได้มีปัญหาอะไรที่ลูกจะบินเข้ามาหลบใต้ปีกบ่อยๆ นะ”
“แต่นี่ผมก็โตขึ้นมากแล้วนะพ่อ เราเลิกทำแบบนี้กันสักทีเถอะ” พ่อนกฟังแล้ว ก็ตอบมาสั้นๆ คำเดียว
“เหลวไหล” ลูกนกได้ฟังดังนั้นก็โมโห หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ไม่ได้พูดอะไรอีก

วันถัดมา ลูกนกบินออกจากรัง แล้วไม่กลับมาอีกเลย มันคิดว่ามันโตพอแล้วที่จะดูแลตัวเองได้ มันบินออกจากกลางป่า เข้าใกล้เขตของมนุษย์เรื่อยๆ ระหว่างทาง มันก็เจอนกผู้ล่า หรือสัตว์ร้ายอื่นๆ แต่ด้วยความที่มันโตขึ้นแล้ว มันสามารถหลบหลีก และรอดจากกรงเล็บของสัตว์ต่างๆ ได้อย่างง่ายดาย
“ฮะฮ่า เห็นไหมล่ะ ว่าฉันพร้อมแล้ว”

วันหนึ่งมันบินหนีนกผู้ล่าจนเข้ามายังเขตหมู่บ้านกลางหุบเขา
“อ๊ะ นี่มันเขตของมนุษย์แล้วนี่” มันตกใจ รีบมองไปรอบๆ ตั้งท่าจะกลับเข้าป่า แต่ว่าไม่เห็นมีคนสนใจหรือสังเกตมันด้วยซ้ำ
“เอาเถอะ ฉันคงจะคิดมากไปเอง” มันเริ่มบินเข้าไปใกล้มนุษย์มากขึ้น ด้วยความสนใจ อยากรู้อยากเห็นว่าพวกมนุษย์ทำอะไร แต่ระหว่างที่มันเผลอนั้นเอง
“เอาเลย” ขาของมันถูกรัดด้วยห่วงเชือกที่เด็กๆ วางไว้
มันตกใจมาก รีบบินหนีทันที โชคดีที่เด็กลืมจับเชือกแน่นๆ แต่ว่าน้ำหนักของเชือกถ่วงตัวมัน ทำให้มันบินสูงไม่ได้ เด็กๆ เห็นจึงรีบวิ่งไล่ตาม
มันบินหนีสุดชีวิต หวังหาที่หลบซ่อน แต่ในเมืองไม่มีที่ไหนที่มันจะพอซ่อนได้เลย และไม่มีใต้ปีกของพ่อนกหรือแม่นก ให้มันซ่อนอีกแล้ว

เรื่องภาวะใต้ปีก เป็นเรื่องที่เกิดขึ้นกับทุกคนในชีวิต ไม่ว่าเด็กที่โตเป็นผู้ใหญ่ หรือในการทำงาน

การทำงานใต้บังคับบัญชา หรือมีชีวิตใต้การดูแล (อาจถึงขั้นควบคุม) ของผู้อื่นนั้น อย่างน้อย มันก็รับประกันความปลอดภัยของตัวเราได้ในระดับหนึ่ง ไม่ว่าจะเรื่องความรับผิดชอบ ค่าใช้จ่าย หรือการคิดแก้ปัญหาต่างๆ ก็ตาม แต่แน่นอนว่า เพราะคนเราไม่เหมือนกัน จึงมีความคิดขัดแย้งเป็นธรรมดา และไม่เวลาใดเวลาหนึ่ง เราก็ต้องออกจากใต้ปีกของคนอื่น ไปเผชิญชีวิตของเราเองอยู่ดี แต่ว่า

“พร้อมหรือยัง ถ้าจะโผบิน”

#สายลมยามเที่ยงคืน
#นิทาน #ลูก #ลูกน้อง #ผู้ใต้บังคับบัญชา #ความพร้อม #ก้าวหน้า #เติบโต