ข้อมูลส่วนตัว
ชื่อ : น้องเจแปน ด.ช.ปกรณ์ สูตะบุตร
อายุ : 7 ปี
จังหวัด : กรุงเทพมหานคร

หลายคนที่ได้ติดตามชมรายการสามเณร ปลูกปัญญาธรรม ในปีที่ 6 นี้ คงจะได้เห็นพัฒนาการที่ดีขึ้นเรื่อย ๆ จากสามเณรน้อยรูปหนึ่ง ที่ยังคงเป็นกระแสมาแรงอยู่ในช่วงนี้ เพราะด้วยความน่ารักน่าเอ็นดูสมวัย ประกอบกับการสะท้อนภาพของวัยเด็กออกมาอย่างจริงใจนี้เอง ทำให้มีเหล่าโยมแม่ยกพากันให้กำลังใจมาอย่างไม่ขาดสายเลยทีเดียว

ซึ่งหากไม่ได้ดูด้วยตาของตัวเอง เราก็คงไม่เชื่อ ว่าเด็กชายอายุเพียงแค่ 7 ขวบ ไม่เคยห่างพ่อแม่เลย และอยู่ในครอบครัวที่อบอุ่น ได้รับการดูแลอย่างใกล้ชิดมาตลอด จะสะท้อนหลายสิ่งหลายอย่างออกมาให้ผู้ใหญ่อย่างเรา ๆ ได้เห็นและคิดตามมากมายถึงเพียงนี้

เรื่องราวของสามเณรเจแปนจะเป็นอย่างไรบ้าง ... เรามาลำดับเหตุการณ์ให้ดูเข้าใจง่าย ๆ ไปด้วยกันเลย !

---------------------------------------------------------
 

วันแรก ๆ ร้องไห้จ้าเลย > < และไม่ค่อยยอมร่วมทำกิจกรรมกับเพื่อน ๆ สามเณร  โดยต่อมา พระอาจารย์พี่เลี้ยงจึงคอยสอนท่าฝึกสติให้อยู่กับปัจจุบัน เพื่อเปลี่ยนอารมณ์จนสามเณรเจแปนรู้สึกดีขึ้นบ้าง

และด้วยความที่สามเณรเจแปนท่านน้ำเหลืองไม่ดี เมื่อโดนแมลงกัดต่อย ผิวจึงเกิดอาการแพ้และเป็นตุ่มแผลได้ง่าย ทำให้งอแงอยู่บ่อย ๆ แต่ยังมีเพื่อนสามเณรคอยช่วยกันปลอบใจยามร้องไห้เสมอ

ส่วนในเรื่องความสนใจของสามเณรเจแปนนั้น จะเกี่ยวข้องกับเกมและการ์ตูน ทำให้มีจินตนาการสูง
ซึ่งต่อมา พระอาจารย์พี่เลี้ยงก็จับจุดปรับวิธีการสอน เพื่อสามารถดึงความสนใจเหล่าสามเณร รวมถึงสามเณรเจแปน จนมาเข้าร่วมกิจกรรมมากขึ้นอย่างต่อเนื่อง แม้ว่าอาจจะมีงอแง หรืองอนบ้างเล็กน้อย ^^"

ผ่านไปหลายวัน สามเณรเจแปนก็เข้าสู่ช่วงสอบอารมณ์ และทำให้เราได้เห็นเหตุการณ์สำคัญที่แสดงออกว่า ท่านเริ่มมีวุฒิภาวะในใจที่โตขึ้นจากช่วงแรก ๆ มากทีเดียวค่ะ

พระอาจารย์ : ทำไมเจแปนไม่ร้องไห้ ไม่บ่นถึงแผลเลยครับ
สามเณรเจแปน : ก็ไม่ได้มองแผล
พระอาจารย์ : ไม่ได้มองแผล
สามเณรเจแปน : ถ้าเกิดมองแต่ แผล แผล แผล ทุกวัน ... ก็มัวแต่ห่วงแผล ห่วงแผล
พระอาจารย์ : แสดงว่าวางใจถูกเนี่ยลูก ...
... พระพุทธเจ้าสอนว่า ในสถานการณ์ที่เป็นทุกข์ ...
... ถ้าเรามีแผล ถ้าเรามองแต่จุดที่มีแผล จะมองแต่สิ่งที่มันทุกข์ มันก็จะทุกข์ ...
... แต่ถ้าเรามองสิ่งอื่น ยิ้มแย้มแจ่มใส เหมือนน้องเจแปนทำ ก็ไม่ทุกข์ใช่ไหมลูก
สามเณรเจแปน : (พยักหน้า)
พระอาจารย์ : อ้อ ! ทำถูกแล้ว วางใจถูก

และท่านยังกล่าวว่า “อยากเป็นวิศวกร ผมจะสร้างบ้านให้คนพิการที่ไม่มีบ้านอยู่ เพื่อให้เขาได้มีชีวิตอยู่ต่อไป” ช่างเป็นผู้มีจิตใจดี รู้จักให้จริง ๆ นะคะ